My New Father

Κεφάλαιο 5ο

Η θεία Εμεραλντ με φώναξε όταν ήταν η ώρα να φύγουμε. Εκείνη και ο Σεμπάστιαν ήταν υπερβολικά σιωπηλό καθώς και οι τέσσερις μας περπατούσαμε προς το αυτοκίνητο. Το μόνο που ακουγόταν ήταν γελάκια από τα αστεία που μου ψιθύριζε ο Νταμιάν στο αυτί μου και την ώρα που με είχε πολύ κοντά του.
Αισθανόμουν όπως παλιά ξανά, αλλά έπρεπε να πω αντίο με βαριά καρδιά σε εκείνον.

Ο Σεμπάστιαν και η θεία μου μπήκαν στο αυτοκίνητο και με περίμεναν και ο Νταμιάν δεν με άφηνε να φύγω ακόμα. Με τράβηξε πιο κοντά του και ε αλρ τα χέρια του γύρω κλείνοντας με σε μια τέλεια και ζέστη αγκαλιά. Με κοίταξε και μου χαμογέλασε, αλλά αυτό το χαμόγελο ήταν γεμάτο στεναχώρια γιατί και αυτός έπρεπε να πει αντίο ξανά σε μένα.

"Έλα ξανά να με συναντήσεις, ναι;"

Του είπα και σήκωσε το χέρι του και χάϊδεψε τα μαλλιά μου απαλά χαμογελώντας μου βάζοντας μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου. Τα μάτια του κοιτούσαν έντονα τα χείλη μου και αργά κατέβηκε και φίλησε τα δικά μου ζεστά. Ένας ηλεκτρισμός διαπέρασε το σώμα μου και σκέφτηκα ότι δεν θα το αισθανθώ ποτέ ξανά. Με φιλούσε το απαλά και το φιλί μας ήταν τόσο γλυκό αλλά ταυτόχρονα αισθάνθηκα ότι ήταν κάτι περισσότερο από ένα γλυκόπικρο φιλί επειδή ο χρόνος περνά και όλοι μεγαλώνουμε και θα έρθει η ώρα που ο Νταμιάν δεν θα έχει καθόλου ώρα να έρθει να με δει όπως μου είπε. Δεν το ήξερα αυτό αλλά βαθιά μέσα μου και βαθιά στο μυαλό μου έλεγε να φωτογραφίσω αυτή την ανάμνηση περισσότερο από την κάθε μία.

Τον τράβηξα πιο κοντά μου και σηκώθηκα λίγο στις μύτες των ποδιών μου καθώς το χέρι μου μπλεχτηκε με τα μαλλιά του και του τα τραβούσα ελαφρώς όταν άρχισε να εμβαθύνει το φιλί μας. Η αίσθηση που είχε η δική του γλώσσα και έπαιζε παιχνίδια με την δική μου με έκανε να λιώνω όταν άφησα ξαφνικά μια μικρή φωνούλα από τον λαιμό μου να φεύγει από ηδονή.

Απομακρυνθηκε όταν δεν είχαμε άλλο αέρα στα πνευμονία μας και μου χαμογέλασε. Αυτή η στιγμή δεν ήταν για να σου ράγισει την καρδιά ήταν για να σου κόψει την ανάσα. Έβαλε τον αντίχειρα του πάνω στο κάτω χείλος μου που ήταν ελαφρά πρισμένο και το χάϊδεψε.

"Χρόνια πολλά, αγάπη μου."

Μου έδωσε άλλο ένα φιλί στα γρήγορα και γύρισα να μπω στο αμάξι. Είχε ησυχία όταν έκλεισα την πόρτα και κανένας τους δεν μιλούσε από την στιγμή που ο Σεμπάστιαν έβαλε μπρος το αμάξι. Ένιωθα ντροπή γιατί ήταν μάρτυρες σε ότι συνέβη με τον Νταμιάν καθώς και στο φιλί μας αλλά το βάρος που είχα στους ώμους μου ήταν πολύ μεγαλύτερο. Ένιωθα παρα πολύ λυπημένη και τώρα αναρωτιόμουν αν έπρεπε κιόλας να πέσω πάνω στον Νταμιάν και αν ήταν ευκολότερο αν δεν τον έβλεπα καθόλου αλλά η καρδιά μου μου έλεγε ότι ήμουν χαζή που το σκεφτόμουν αυτό.