USTA KALEMLER 1

ALI NİYAZİ GUL/Yillarimin Hasretiydin Sen

Yillarimin Hasretiydin Sen

sen misin düşüncesindeki

kumru beden

yaralı yağmur damlasında

siper etmişti kanatlarını

dağ yanaklı amaç kaplı çehren

yazdığım sevgiyi evrene hükümlüyordu

asma yaprağına vurduğum pir/in/cin boşluğu

aç iken sen doluyordu

bak, dişimdeki sisli zebani

beynime beynime yürüyor, duyuyormusun sevgili...

melek görünüşlü aldanma duvarın ova olmuştu

oysa havada barut kokusu vardı

s/ilah yapmıştım seni

mermiye sürüldüğüm kovanda sıkışmış, ısınıyordum

ç/ektiğin t/etik şakak modelli idi

düşünmeden arpaçığa girmişti işaretin

ben hep ağlayan yağmurda yıkanmıştım

işte

gözlerimde ki nehir ondan dır sevgili...

aklımdasın düşüncesi kovaladıkça sensizliğimi

boşluk ekleri takıyordum yalnızlığıma

d/uyu ünlemi sonsuza kayıptı

özlem zamanlara nefersiz sınır oluyordum

seni anlamaz iken t/alan oluyordum, içinde...

battığım kovanın hacmini alırken

beklediğim tonlu acılar değil de

senden gelen şevkatlisi hücrelerime naftalin

oluyordu

küf sağırı renginde akıl dolu boşluklardı

kendimin gerisinde kaldığım günler

adını hecelerken hafif kelimelere

cıva ağırlığında koymaya çalıştığım

duygularım vardı taşıyamadığım

geniş zamanın içinde

dar anlarım vardı

kömür gözlerinde soluğumun kesilip

içinde kor olduğum

özleminin içindeki açlık törpüledikçe kederimi

kör vakit sayısallığı hesapsızdı

yazılan vuslatın fersahları

sebepsiz anları getirirken

hangi zulum eşdeğerdi bu cezaya

tabut soğukluğu yokluğun

dizlerimi çekiyordu sevgili, bilesin..

gözlerin bazen Ağustos sıcağı

bazen de Şubat ayazı gibi oluyordu

bir yanıyor, bir üşüyordum sensizliğimde

göle çevirmiştin içimde beni

sensiz yürüyemez iken

bilmiyordun, bunu anlatamıyordum...

aslında

yollar kalabalığımdı geçtiğim

ama

ben bir sana geçilmiştim

bir de gözlerinin içindekilere...

denizler yanığımdı

özümde sevgin

içimde bir gök

gözümde örümcek asmaları

işte

dinlere uzak kalışım bundan dı sevgili...