SAÇMA

1

"Bu kadar iyilik sana bile fazla aptal!" Diye bağırıyordu karşımda. Duymuyordum onu. Ne gerek vardı böyle bağırmalara çağırmalara saçma.

"Ne yapayım he ne yapayım. Aptalım ben aptal?!" Diyip arkamı döndüm yürümeye başladım. Beni kimse anlamıyordu. Neden? Beni düşünen çoktu. Ben beni düşünen birileri değil beni anlayan birileri istiyordum. Çok mu fazlaydı?

"Dur! Astrid dur!" Diye bağırıyordu Axel. "Dur Astrid?! Harold beni öldürsün mü istiyorsun sen! Derdin ne senin?!" Diye bağırmaya başladı. Yüksek sesten nefret ediyordum.

"BAĞIRMA BANA?!" Diye bende bu sefer bağırdım. Onun sesini anca bu şekilde hafifletebilirdim. "Harold seni seviyor gerizekalı!" Dedi. Seviyorsa severdi. Banane.

"Harold beni ilgilendirmiyor sizi de onu da istemiyorum. Beni bir salın. Yeter artık!" Dedim. İnsan olmayabilirdik ama bazen gerçekten fazla sıkıyorlardı.

"Sende salaklık var galiba. Aramızda en güçlü sensin Ada!" Dedi. Ada dedi bana şimdi ben bunun ağzına sıçardım işte.

"Sen kimsin Axel! Ya da şöyle söyleyeyim kim sana bana Ada deme hakkını verdi?!" Dedim sinirle. "Yetti artık tamam mı bıktım usandım sizden." Dedim bu sefer asla dönmeyecektim. Arkamı döndüm, kapüşonumu kapattım ve yürümeye başladım.

Seni bulurlar biliyorsun değil mi?

Biliyorum. Ama ben istersem.

İçsesim bile sıkılmıştı. Uzatmıyordu artık. Aralarında en güçlü bendim. Saçma. En güçlüyüm diye onlarla mı kalıcaktım? Hayatımı onlara mı adayacaktım? Hayır.

Amerikada olmak çoğu kişi için avantaj olsa da bana göre sadece nefretten ibaretti. Hayatım burada bok olmuştu. Bir vampir ve kurt adam birleşmesiyle doğmuştum.

Melezdim. Ve türünün tek örneği bendim.

Saçma.

Babam türk bir kurt adamdı. Annem ise Amerikalı elit-ne kadar olabiliyorsa tabii- bir vampirdi. Onlar birbirine aşık olmuştu. Kaçıp evlenmişlerdi. Ben doğunca da vampirler ve kurtlar aralarında ki sorunu halletmiş ve barışmışlardı.

Ama ben onlarla yapamıyordum. Annem ve babam'ı avcılar öldürmüştü. Ben ise ölümsüzdüm... Adaletsizlik bu! Birine kazık sağlayıp diğerine kurtboğanla öldürmüşlerdi. Ben neden hiçbir şeyden etkilenmiyordum?

Aslında ben ölmeliydim!

Bunu duysalardı sana çok kızarlardı Astrid yapma böyle..

Evet... Ama elimde değil. Her geçen gün tükenmekte yoruldum artık!

Eve gelmiştim. Her şeyimi toplayıp gidecektim buradan. Her ne yapıyorlarsa bensiz de yapabilirlerdi.

😌

Eşyalarımı toplamış, güzel bir not yazıp evden çıkmıştım. Şimdi havalimanındaydım. İnsan gibi davranmak zorundaydım.

Ne zaman yemek yedin?

2 gün önce..

Kendini harap etmekten vazgeç artık?!

Ah pardon ya ben insanım değil mi?! Şimdi giderim bir lokantaya otururum yemeğimi yer doyarım! Ne yapayım ha birini kenara çekip kanını mı emeyim?

Öyle demek istemedim. Durabiliyorsun. 1 damla kanından içir ve hipnoz et. Bu kadar basit neden böyle yapıyorsun Ada?!

Bir şey diyememiştim. Ne diyebilirim ki zaten? O da haklıydı. Ama bunu şuan yapmayacaktım. Türkiye'de halledebilirdim.