Sabi nila sa bawat galaw mo, pwedeng may masaktan
sa bawat pag salita mo, madaming mag re-react
sa bawat pag patak ng luha mo, mraming mag aalala,
sa bawat pag halakhak mo, madaming mahahawa at tatawa rin
sa bawat araw na malungkot ka may mag papasaya sayo.
.
sa ibang tao siguro this ‘sa bawat’ exist, but to me? it doesn’t exist
sa bawat galaw na ginagawa ko, walang may paki alam
sa bawat pag salita ko, walang nakikinig
sa bawat pag patak ng luha ko walang may pakiaalam
sa bawat pag halakhak ko, walang nahahawa sa halakhak ko
sa bawat araw na malungkot ako, wala akong karamay.
I’m existing but I’m invisible to this cruel world of mine,
I don’t exist to their sights, they only just see me if they want to copy from my preparations.
who cares about me? NO ONE.
I and really wish I didn’t exist. sana hindi na lang ako nabuhay kung ganito lang ang magyayari sakin ee.
simula pag ka bata wala akong kaibigan, walang nag mamahal sakin,
pano na lang ako nito?
“Bleronie, please bring this to the faculty”
hays… grabe naman ‘tong teacher ko sa Calculus ee noh. pag utusan ba naman akong mag dala ng gamit niya sa faculty?! pero okay lang, invisible naman ako ditto sa elite school na ‘to, kung baga isa lang akong hangin. you feel my presence but you can’t see me.
kahit nga sa cellphone ko ang mga naka save lang na numbers ee yung sa mga kapatid ko at kina mom, at yung sa mga butlers and maids namin.
napagtripan ko lang hingin para text text sa mga butlers and maids pag wala ako sa mood making sa lessons. zero friends ako since kids, pinag bawalan kasi ako ng magulang kong makiapg kaibigan or makipag socialite sa mga tao, ako daw kasi ang mag mamana ng mga business naming LAHAT at dapat wala daw akong dapat isipin kundi kung pano ko papaunlarin pa ang business namin, kaya naman at the age of 13 nag simula na akong mag-aral ng mga bagay-bagay apbut our companies. Ang mga kaptid ko kasi may mga sariling business at saakin talaga nila ipinag katiwalaa ng mga business naming nila dad. ako na lang daw mag own. ayaw nila ng pera ng parents ko. kahit ako ayaw ko pero wala na silang maasahan kundi ako. ang saklap ng buhay ko. parang binuhay lang ako sa mundong ‘to para mag pasan ng mga responsibiladad balang araw.
oo nga pala hindi ko nasabi, sa isang elite school ako pumapasok.
Only Rich People can afford.And those who have a part in higher position in society.
Obviously I’m a senior HS student. at luckily I survived being invisible to this school.
Ang mommy at Daddy ko lang naman kasi ang may gusto na pumasok ako ditto sa school na ‘to e
lahat kasi ng kapatid ko, ditto grumaduate, ngayun may mga sarili na silang family, ako ang bunso at ako ang hindi kapansin pansin sa kahit kanino man dahil sa pangalan ko,ang baduy naman kasi.. pangalan ko pa lang parang ayaw ko na magpakita..
the name is Bleronie Sandoval ang baduuuyyy diba? Bleronie?! psh galling yang sa chocolate na TOBLERONE addeekk ang tita ko siya nag pangalan saakin ng Bleronie. T.T
