GOAL: NOT TO FALL INLOVE

Chapter 1: This is my Story

Dedicated to: Girl_Phantom

Mapagmahal na anak. Masayang namumuhay. Simple. Walang pino-problema sa LoveLife-LoveLife na 'yan, that'll just bring mess into my life!

Hm I'm Shanella Nicole Gomez, Shana for short.

16. From somewhere there. ~~

Wanna know why ayoko'ng magka-Love Life?

It's because of a deep reason that happened 12 years ago.

*flashback*

We we're in U.K that time. Family trip. Atsaka Wedding Anniverssary nila Mama at Daddy. Atsaka celebration na'rin para sa patuloy na success ng Kumpanya ni Daddy.

Sobrang saya naming lahat, kasama ang Daddy, Mama, Ate, at Kuya.

Non-stop hang-outs
Non-stop foodtrip
Non-stop tour
Non-stop rides

Super saya as in .. :)

We taked the Last Picture of our trip in U.K, a Family Picture :)

"SMILEEEEEE"

I'll name that as "THE BEST DAY OF MY LIFE"

Ready to go ..
Nakasakay na kami sa Plane going back to Philippines.

"Anak, tulog ka muna kaya." sabi ni Mama habang hinahaplos ang likod ko, inuubo kasi ako.
"Oo nga anak, mukhang napagod ka masyado. Kailangan mo ng rest anak para 'di ka magka-sakit." sabi 'rin ni Papa habang may sinusulat sa isang papel.
Tumango naman si Mama bilang pagsang-ayon kay Papa.
"Ok po, I'll sleep na po. I love you mama and daddy." sabi ko ng mahina habang napipikit na.
"I Love you too my dear" bulong sakin ni Mama. Habang si Papa hinahaplos yung kamay ko.

*BOOOM*

Bigla nalang may malakas na sumabog sa labas ng Plane na nagpa-gising sakin at nagpasigaw sa mga tao.
Maya-maya ay bigla namang may tumunog na malakas, at ramdam na namin ang papalakas na ayog ng Plane.

"Maaaamaaaaa" umiiyak ko'ng sabi habang nakayakap kay Mama.

"We're in a Plane Crash, we'll do everything we can, we need your help, we need your prayers." sabi ng Flight Steouwardes.

Mas niyakap ako ng mahigpit ni Mama, habang si Papa pumunta sa kinaroroonan nila Ate at Kuya.

"Mommy I'm scared" mahina ko'ng sabi kay Mama.
"I'm scared too" sabi ni Mama at pinapatahan ako sa pag-iyak.

Nang medyo kumalma ako, tiningnan ko saglit ang paligid.
Nakita ko yung mga tao na nagpipigil ng iyak, nagdadasal, at yung iba ay kayakap na ang mga mahal sa buhay.
Parang tumigil ang mundo ko nung time na yun.

*BOOM*

Pagkagising ko, kayakap ko si Mama, pero parang natutulog sya, 'di ko kasi masyadong makita kasi nanlalabo ang mata ko. Nang luminaw na ulit ang mata ko ay umupo ako, nakita ko'ng nakadagan ang malaking pintuan ng plane kay mama.

'Di ako makapaniwala sa nakita ko, at nang may naaninagan ako sa kagilid-gilidan ng paningin ko, tumingin ako dun, nakita ko'ng magkaka-yakap si Ate, Kuya at Daddy. Duguan sila at wala ng malay.

"M-MAA-MAAAAAAH"

"D-DADDDYYYYYY"

"ATE KO KUYA KO"

Sigaw lang ako ng sigaw sa pangalan nila Mama.
Parang nagtapos na ang buhay ko nun. Umupo ako at tumingin sa paligid. Bigla nalang akong napatingin sa gilid sabay ...

*BOOOOOG*

*End of flashback*

Hindi ko na alam ang sunod na nangyari, basta nagising nalang ako sa Hospital kasama sila Tita at Tito.

Almost 2 months na daw ang nakalipas bago ako magising.

At nalaman ko'ng yung pamilya ko, wala na sila, wala na yung mga taong lagi akong pinapasaya.

Wala na yung Mama ko na lagi ako'ng kinekwentuhan ng Princesses Story at kinakantahan pag gabi.

Wala na yung Daddy ko na ipapasyal ako sa Star City at sa mga places na gusto ko'ng puntahan.

Wala na yung Ate ko'ng lagi ko kasamang magluto-lutuan, magprinsesa-prinsesahan, maglaro ng Barbie Dolls.

Wala na'rin yung Kuya ko na lagi ako'ng tinutulungan sa mga School Assignments at tinuturuan akong magbasa.

Wala na! Wala na yung kasiyahan ko, wala na yung buhay ko.

After 2 weeks nung nagising ako sa Hospital, magaling na ako, pero madami pa'rin akong galos, nilabas na ako sa Hospital.

Simula nun, hindi na ako pumasok dahil sa Trauma na inabot ko.

Nalaman ko na'rin na mayroon pala ako'ng sakit. Ang LEUKEMIA.

And that's why I wasn't able to love someone. Kasi ayokong masaktan yung taong 'yun pag iniwan ko sya, iniwan dahil according to my Personal Doctor, anytime daw pwedeng bawiin ang buhay ko.

As for good ..

They decided to bring me on America nalang to have a new life.

And it was a good idea, kasi nakalimutan ko yung tragedy na nangyari samin, namuhay ako dun ng maayos. Pero dala parin ang sakit ng mawalan ng pamilya.

7 Years Later, ni-request ko 'rin na bumalik nalang sa Philippines, at sinunod naman nila yung request ko.

Nag-aral ako sa isang Private School, sa Children Of Fatima in Manila.

But I was bullied there, pero hindi ako nagsu-sumbong dahil sa ewan.

But one time, nakita ni Tito Rick ang pangbu-bully sakin ng dalawa ko'ng classmate.

And then Tito reported them to the Principal's Office, sinabi ko din na almost 3 months na nila akong binu-bully. Kaya napa-expelled sila, at natapos na sa wakas ang paghihirap ko.

Medyo nahihirapan pa ako'ng mag-adjust dito sa Pinas nun, kasi I'm Englishera nga because I was in America for almost 8 years. 8 WHOLE YEARS.

I live in my Aunt and Uncle's Mansion. Tahimik sa bahay na 'yun, kasi ang tao lang naman dun ay yung mga Maids namin, Drivers, Guards, Ako, My Tita and Tito. Tsaka minsan lang din sila umuuwi, kasi sila na ang nag-hold ng Kumpanya ni Mama at Daddy.

Maalaga sila sakin, kaso dahil sa sobrang caring nila, ay natatali nalang ako sa bahay. Masyado'ng maingat, pero mas mabuti na yun kaysa naman wala silang care para sakin.

~~

Hey guys. Sana nag-e-enjoy kayo.
Keep supporting the story po :)
I'll make it more exciting sa mga susunod na Chapters.

Like.Vote.Comment.Support :)