Piskopat Geliyorum Demez (KİTAP OLDU)

*Yeni Okul*

Sabah uyandığımda  saat  dokuza  geliyordu.  Uykuyu sevdiğimi söylemiştim değil mi? Binlerce kez bu saatte uyandığım için içimden etmediğim küfür kalmadı. Çocukluğuma geri dönmem kadar zordu uykudan uyanmak. Söylenerek  aşağıya  indim  ve  çayı  koydum.  Sonra  buzdolabından   kahvaltılıkları  çıkardım  ve   masayı  hazırladım.  Çay  ve  kahvaltı  masam  hazır  olunca  hızla   Kerem'in  odasına çıktım.

-Ohooo  Kerem  hadi  uyan  artık.

-Ya  şu  cırtlak  sesinle  uyandırmak  zorunda mısın  Bahar?

-Evet.  Kalkmazsan ....

-Tamam  ne olur  bağırmadan  konuş  ya.

-Tamam tamam hadi  kalk  duşunu  al.

-Ben daha  geçen hafta  aldım  zaten. Manyak.

-Pardon  bir  ay  sonra  alacaksın  dimi?

-Ne  demek  şimdi  o? Kızım daha yirmi dört saat bile olmadı. Zalımın kızı.

-Kim bilir nasıl yıkandın. Kokarca. Saat tuttum. Tam 11 dakika 10 saniyede çıktın.

-Ya  bir  git  başımdan  kızım ya.

Başının  altındaki yastığı  aldım ve   başına atarak kahvaltıya  indim.

***

Güzel  bir  kahvaltıdan  sonra  sonunda  evden  çıkmıştık.  Okula  doğru  gidiyorduk. Ne  ile mi?  Tabiki  Kerem' in  arabası  ile. Arabayı nasıl bulduğunu bende merak ediyordum. 

-Kerem dün bir bugün iki. Arabayı nereden buldun?

-Sence çok mu zor?

-E yani.

-Babamın tanıdıkları her yerde. Benden kurtulmak için her şeyi yapar. 

-Öyle deme ya. 

-Babamı bilmiyormuş gibi konuşma. Antalya'ya gidiyorum dediğimde ne dedi biliyor musun? Biletini hazır bil. 

-Ya onu da anlamalısın.

-Anlamalısın derken? Neyini anlayacağım? Hangi baba çocuğunu sevmez ki?

-Ama anneni kaybettiğinden sonra böyle oldu.

-Ama bir yıl içinde hemen bir başkası ile evlendi Bahar. Bence annem onun için engeldi. Ve bu şekilde kurtuldu ondan.

-Bence abartıyorsun.

-Bahar bu konuyu bir daha konuşmamak üzere kapatabilir miyiz?

-Neden gerçeklerle yüzleşmekten kaçıyorsun?

-Bir çok nedenim var. 

-Mesela?

-Korkuyorum. Gerçekleri görünce yaşamaktan vazgeçebilirim.

-Aaa şey bence de kapatabiliriz bu konuyu.

Kerem sadece içinde hüzün, hasret, özlem, çaresizlik barındıran gülüşünü yüzüne yerleştirmek ile yetindi. Okula  geldiğimizde  arabayı  park  etti  ve  arabadan  indik.  Okuldaki  tüm  öğrenciler  anlaşılan  bahçedeydi.  Özel  bir  okuldaydık  ve  sanki  hiç  insan  görmemiş  ve  aç  kurt  gibi  bize  bakıyorlardı.  garip  olan  ne?  Daha  önce  hiç  yeni  öğrenci  görmediler mi?  Biraz  daha  yaklaştıkça  okula  bize  değil  arkamızdaki   bir  yere  baktıklarını  anladım. Kerem  elini  omzuma  atmışken  hafifçe  omzumun  üstünden  arkama  baktım.  Arabasından  inen  siyah  güneş  gözlükleri  ile  havalı  yürüyüş sergileyen  birine  bakıyordu  tüm  gözler. Hele  kızlar  yamyam  gibi.  Birde  erkeklerin  acınası  hali  vardı.  Yanlarındaki  kızlar  o  çocuğa  bakarken.  aman  neyse  bana ne  derken  Kerem'e döndüm:

-Aynı  sınıfta  olacağız  dimi?

-Merak  etme bebek  babamlar  halletti.

-Hımm  tamam.  şimdi  nereye  gidiyoruz?

-Müdürün  odasına.

-Neden?  Sınıfı  bilmiyor muyuz?

-Rutin  şeyler. Hadi  söylenme.

Okulun  içine  girdik  ve  ikinci  kata  çıktık.  Siyah  kapıyı  çaldık  ve  içeri   girdik.  Müdür  beklerken  bir  müdüre  ile  karşılaştım.  Saçlarını  sert  topuz  yapmış  gözlüğünün  üstünden bakan  bir  müdüre. Klasik işte.   Kerem  konuşmaya  başlayarak:

-Merhaba  ben  Mithat  Bey'in  oğluyum.

-Aaa  geç  oğlum.  Kızım  sen  ne  dikiliyorsunn  gitsene  sınıfına!

Kerem  gülerek  araya  karıştı:

-Hocam  biz  beraberiz.  Babam  bahsetmiş olmalıydı?

-Aa  tamam tamam  şimdi  hatırladım  buyur  geç  kızım

Ne  paragöz  bir  müdürmüş.  Hemen  nasıl  yağa  dönüştü.  Tereyağı  misali  eriyor. Kadına  bak  ya.

***  

Yarım  saatlik  bir  yağlama  sonucu  sınıfımızı  öğrenmiştik.    12 / D. Sınıfa  girdik. İki  boş  sıra  vardı.  bizde  en  arkadaki   sıraya  oturduk. Telefonu  ile  uğraşan  Kerem'i  birinin  dürtmesi  ile  başını  kaldırdı. Sana ne  sen  niye  bakıyor  derseniz,  meraklı  hatçeyim.  Başımı  kaldırmam  ile  eğmem  bir  oldu...

BÖLÜM SONU