Todoroki x Reader (Bnha x Reader)

Son dövme

Beğenin lütfen 😼

Not: Şu anda Amerika'dasınız. Eğer konuşma yazıları eğik yazı stilindeyse ingilizce konuşuyorsunuz.

Her taraf alev almış, etrafta patlamalar olurken, her tarafım kan içinde olmasına rağmen ayağa kalktım.

Leo'yu bulmam gerekiyordu, burada bir yerde olmalıydı.

Vücudumdaki yaralar yüzünden canım çok yanmasına rağmen etrafıma bakarak yürümeye başladım. "LEO!"

Birkaç dakika etrafta dolaştıktan sonra onu görmüştüm, yangının hemen yanındaydı.

Koşarak ona ilerledim ve çekiştirerek alevlerden uzaklaştırdım. Dizlerimin üstüne oturarak onu sallamaya başladım. "LEO!"

Uyanmıyordu, nefes de almıyordu. Uyanmayacaktı.

Birkaç dakika elini tutarak yanında oturdum. Daha sonra son kez ona bakarak ayağa kalktım.

Gülümsemeye çalıştım, "Zaten her zaman bundan bahsediyorduk. İkimizden biri ölür ve diğerimiz ağlarsa, onu asla affetmezdik. Değil mi?"

Arkamdan birileri bana bağırmaya başladı. Hemen arkamı dönüp bağıranlara döndüm. Düşündüğüm gibi, polisler ve kahramanlar gelmişti.

Bir kahraman bana yaklaşırken daha bir saat önce birinden çaldığım özgünlük ile kendimi görünmez yaptım ve oradan uzaklaştım.

~~~~~~~~~~~~~~~

Yaralarıma bastırdığım tişörtüm ile Jean'ın dövme stüdyosuna girdim. Sandalyesinden kafasını bana çevirdi.

"Ne oldu sana?"

Dövme koltuğa oturdum ve sağ el bileğimi gösterdim. "Bugünün tarihini yaz."

Ayağa kalktı ve sigarasının dumanını havaya üfledi. "Leo nerede?"

"Bugünün tarihini yaz."

"Bana... Öldüğünü söyleme."

"Şu siktiğimin tarihini yazsana artık!"

Sigarasını küllüğe bastırdı ve eşyaları alarak yanıma geldi. "Bu, ona veda dövmesi mi?"

"Ölüm tarihi aklımda kalmalı. Her zaman."

Birkaç dakika sonra Jean dövmeyi yapmaya başlamıştı.

"Bu, muhtemelen sana yaptırdığım son dövmem."

Güldü, "İnanmam."

"Aranıyorum, sanırım."

Bana döndü, "Ne bok yediniz siz?"

"Biz bir şey yapmadık, gerçekten. Bir anda kendimizi savaşın içinde bulduk. Ama bir kahraman beni gördü, muhtemelen saldırı ile ilgili olduğumu düşünüyorlardır."

"Şansınızı sikeyim."

"Bence de."

Yine sessizlik oldu. Dakikalar sonra Jean, konuşmaya devam etti. "Bir anda bana böyle bir ölüm haberi ile gelmen... Cidden biraz daha duygulu olabilir misin?"

"Elimden bu kadar geliyor, üzgünüm."

Güldü, "Üzgün değilsin."

"Hayır, üzgünüm. Ama evet, duygulu olmadığım için değil."

Jean 40 dakika sonunda dövmeyi bitirmişti. Ayağa kalkıp eşyalarını toplarken cebimden bir kağıt çıkarıp ona uzattım.

Kaşlarını çatarak kağıdı aldı, "Bu ne?"

"Leo ile bu zamana kadar yaptırdığımız tüm dövmelerin ücreti. Bu hesaptan alabilirsin parayı."

Jean şaşırarak kağıda bakmaya başladı. "Dalga geçiyorsun..."

Bana döndü, "Bu veda işini ciddiye almamıştım ama, sanırım gerçekten bir daha görüşmeyeceğiz, ha?"

"Salak mısın? Az önce dedim ya, son dövmem diye."

Yine güldü, ama biliyordum. Üzgündü.

"Yine de, eğer beni görme şansın olursa. Gelip gör. Ayrıca, başkasına dövme yaptırırsan seni öldürürüm."

"Merak etme, başkasına güvenmem."

Dışardan polis sirenleri gelmeye başlamıştı. Yerimi bulmuş olmalılardı. Kapıya doğru ilerlerken Jean'a baktım. "Bence... Leo'ya veda olarak sen de tarihi yaz."

Dudaklarını büzerek iki kolunu uzattı, "Gördüğün gibi, iki kolum da dolu." Tişörtünü biraz çekti be boynunun gövdesi ile birleştiği yeri gösterdi. "Buraya yapacağım."

Güldüm, "İyi bir yer."

Kapıyı açtım, bir adım attım ve son kez Jean'a baktım. "Hoşçakal, abi."

Bir anda dudakları titredi ama dudaklarını ısırarak gülümsedi. "Yıllardır, ilk kez abi diyorsun." Yutkundu, "Hoşçakal, Ameya."

Jean, öz abiniz değil. 19 yaşında ve onunla da uzun zamandır tanışıyorsunuz, ama ona hiçbir zaman büyük gibi davranmamıştınız. Yani, ona abi dediğinizde, sadece onun sizden büyük olduğunu kabul ettiğinizi ve onu sevdiğinizi belli ettiniz.