Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✞ Ben, kurtuluşu arayan bir şeytanım. Günahın olmak istiyorum, günah çıkartıcın olmak istiyorum.✞
Jeon Jungkook
Kim Taehyung, uyuşturucu gibidir. Kendisine bağlı kılır herkesi.
Parıltılı ve gözleri kör edecek kadar değişen loş ışıkların altında, sahneye yakın bir masada, parmaklarım kasıklarımda oturuyor, karşımdaki bedenin bana neler yaptırabileceğini düşünerek pantolonumun üzerinden kendimi usulca okşuyordum. Kölesi olduğum bu hissi daha önceden hiç yaşamadığım için, Kim Taehyung'a olan muhtaç benliğim beni asla utandırmıyordu zirâ onun dokunuşlarının ne anlama geldiğini kimse bilmiyordu.
Sahnedeydi, uzun siyah saçlarını- gelişigüzel takılmış yüzüklerin ev sahipliği yaptığı parmaklarıyla- geriye doğru taradığı zaman giydiği takım elbisenin ceketinin yakası daha fazla açılıyor, içine hiçbir şey giymediği için de çıplak göğsü gözler önüne seriliyordu. Deli ediyordu beni ve ben, bu hissten nefret ediyordum. Herkese ahkam kesip onun yanında pasif biri olarak gözükmemden nefret ediyordum, lâkin bu hisse de tapıyordum. Garipti değil mi? Benim için öyleydi.
