Daha hızlı koşmalıydım.Arkadan gelen ayak seslerini ve bağırışları duyuyordum.Bu da bana daha hızlı koşmam gerektiğini hatırlatıyordu.
"Ecrinnn!"
"Dur artık."
"Seni aptal bunların hesabını vereceksin..."
Evet bunlar bizim kızların bağırışlarıydı.Sanki ne yaptıysam ben onlara anlamıyorum.Sadece Meleği salıncakta sallarken yan salıncakta sallanan kıza çarptırmıştım.Ve Defne de onları ayırmaya çalışırken ufak bir zarar görmüş olabilirdi.Hadi ama ufacık bir şakaydı(!).
Allah'a şükür ki onlardan daha çok spor yaptığım için kolay yorulmuyor ve hızlı koşuyordum.Bütün bunları düşünürken park kapısına ters koştuğumu yeni fark ediyordum.Eyvah! Kaçacak yerim kalmamıştı ve bum köşeye sıkıştım.Arkamı dönmemle bizim kızların canice bakışlarıyla karşılaşmam bir oldu.Şirince sırıtıp :
"Aaa kızlar bu tarafta ne kadar güzel ağaçlar varmış değil mi?" dedim.
"Bu kez kolay kurtulamacaksın Ecrincim"
"Hadi ama acıyın bana.Bilirsiniz ufak bir şakaydı.
"Siktir git lan parkın yanından geçen taş çocukların bakışlarını görseydin böyle diyebilir miydin?"
Peki bir ufak bir yaramazlığın hayatımı değiştirebileceğini bilebilir miydim??
