Nieuwkomers

Nieuwe gezichten

Dansen. Ik voelde me vogelvrij terwijl ik ritmisch bewoog op de muziek. Mijn voeten dansten te snel op het ritme. Een normale mens zou ze niet kunnen onderscheiden.

            Normaal. Een concept dat je niet aan mij kon verbinden. Er ontsnapte een snurkend geluid uit de mond van Jared. Hij lag met zijn benen en armen gespreid op het bed. Zijn handen en voeten bengelden over de rand. Mijn broer. Mijn beste vriend. Mijn hart vulde zich met de liefde die ik voor hem voelde. Ik wandelde naar het raam. De muziek knalde nog altijd in mijn oren. Ik koos voor een ander nummer, een rustiger terwijl ik me in een zetel nestelde naast het raam. Het raam van het hotel keek uit over de bossen. Almaar bomen en groen, kilometers ver. Het was rustgevend. Helemaal anders dan het zonnige California.

            Door onze onveranderlijke staat moesten we vaak verhuizen om niet opgemerkt te worden. We hadden al veel plaatsen gezien, veel oppervlakkige vrienden moeten achterlaten, om onze ware identiteit te verbergen.

            De zon kroop langzaam achter de wolken naar boven in de horizon. Toen het zonlicht de hotelkamer oplichtte, hoorde ik Jared ontwaken. “ He zusje. “ Zei hij met een slaperige stem. Ondanks de luidde muziek die in mijn oren knalde, hoorde ik hem perfect. Nog een voordeel aan ons abnormale bestaan. Ik trok de oortjes uit mijn oren en draaide me om naar mijn broer. Ik begroette hem met een glimlach. “ Lekker geslapen? “ “ Ja, goeie matras! “ Zei hij terwijl hij op en neer bewoog op de goed verende matras. Ik grinnikte. “ Heb jij niet geslapen? “ “ Nee, ik had geen zin om 8 uur bewusteloos te liggen. “ Zei ik met een lach. “ Ik heb gedanst. “ Dat verbaasde hem niet. Hij sliep graag, zich overgeven aan zijn dromen zoals hij het zei. Ik was te ongeduldig, te graag actief bezig. We hoefden niet te slapen. We konden gerust dagen en weken voort zonder te slapen. Soms was het gewoon een welkome onderbreking in de lange dagen en nachten waar geen einde aan kwam.

            Ik ging me klaarmaken voor de eerste schooldag in Forks High School. Ik stuiterde, benieuwd naar de nieuwe gezichten die ons de volgende jaren zouden omringen. Gezichten die we daarna weer zouden achterlaten om verder te trekken zodat ze niet zouden merken dat we niet verouderden.

            De bossen vlogen voorbij, duizenden en duizenden bomen. Ik reed in mijn gestroomlijnde Audi. Ik hield van het gevoel van snelheid. Jared was geen fan van mijn rijstijl. Hij is altijd blij als hij veilig op de grond kan staan. De snelheidsmeter kroop naar de 150 km/u. Jared zuchtte opgelucht toen we de bebouwde kom binnen reden en dat ik dus verplicht werd mijn snelheid te verminderen tot een voor mij slakkengang. “ Je bent net een ouwe bompa. “ Mopperde ik toen Jared ontspande in zijn stoel. “ Ik heb dan ook de leeftijd van een bompa he zus. “ Ik rolde met mijn ogen om zijn stomme grapje.

            Eindelijk kwamen we aan bij Forks High School. Ik draaide de parkeerplaats op. Waar verschillende groepjes tieners zich verzamelden op de stoep. Iedereen knuffelde elkaar na een  lange zomer. Er verscheen een opgewonden lach op zowel mijn gezicht als die van Jared. We hielden beide van nieuw, verandering. Toen ik me geparkeerd had tussen een oude Chevy en een Toyota, keken we elkaar even aan. Ik greep zijn hand en liet met mijn vreemde talent het beeld dat ik in mijn hoofd had aan hem zien. Ik liet een hopend beeld zien, Jared en ik lachend in een groep van mensen met nog geen gezicht. Hopen dat we hier gelukkig zouden worden.  Het komt wel goed zusje. Beantwoordde hij mijn gedachte. Ik wierp hem een warme glimlach en stapte uit om in de miezerige ochtend te stappen.

            Enkele jongeren draaiden zich om en fluisterden nieuwsgierig over de nieuwkomers. Jared legde een arm om mijn smalle schouders en gingen samen op weg om het leerlingensecretariaat te zoeken. Het benieuwd gefluister klonk luid in onze ongewoon goede oren. “ Wauw, wat zijn ze mooi. “ “ Ja, inderdaad.” Antwoordde een blond meisje gefrustreerd. “ Nog een paar modellen, waarom niet? “ “ Die jongen is wel heel knap. Knapper dan Edward Cullen!” Cullen? Dacht Jared. De naam deed bij mij ook een belletje rinkelen. Maar ik kon er niet meteen iets opplakken. “Nee, Edward is knapper.” Ging een ander meisje tegen haar vriendin in.

            We kregen de nodige papieren van de vriendelijke vrouw achter de balie. Ze wenste ons veel succes op onze eerst schooldag. We schudden allebei het mysterie van de naam Cullen van ons af. Als we het allebei niet konden herinneren met ons uitzonderlijk goed geheugen, zal het wel niet zo belangrijk zijn geweest. We genoten allebei van het kennis maken met nieuwe mensen. Ze leken verbaasd dat we allebei zo open waren. Alsof ze niet gewoon waren dat zo’n ongewoon mooie mensen benadering zochten.

            We waren onderweg naar de cafetaria met een groepje bewonderaars. Ik sprak met een rustig en verlegen meisjes, Angela. Ze vertelde me over de verschillende tradities van de school, de gala’s en de mensen. We stonden in de rij om eten te nemen. Ik vond het fijn om met dit schuchter meisje te spreken. Ze had interessante inzichten. Ik lachte om een aarzelend grapje dat ze had gemaakt toen Jared me licht aanraakte op mijn arm. Kijk naar links, daar aan de overkant van de refter. Ik deed wat hij zei. Daar, aan een tafel aan het raam, zaten 5 onwezenlijk mooie wezens en één mens. Dat laatste vond ik heel raar. Ik wist meteen wat ze waren. Een wezen waar Jared en ik zoveel eigenschappen mee gemeenschappelijk hebben, maar toch zijn we anders.

        Het meisje / vampier met zwart, glanzend kort haar trok mijn aandacht. Haar gouden ogen boorden in die van mij. Jared en ik dachten hetzelfde: Alice!