SB19: MANAGING THE MANAGER

Dirty feels

I know you have a life here. But your mother is slowly getting worse. Moshimo...moshimo, yokattara issho ni kite hoshii? (Kung pwede lang, kung maaari, Sumama ka na sakin) I hope you could be with us as a family. She needs you. She need us, She need us her family.

Ilang araw na din ang lumipas, di ko pa rin alam kung tama ba ang naging desisyon ko.

*Flashback*

Pumunta ko sa office ni Sir Kim, a day after akong kausapin ni Mr. Hiroki. I consulted my boss, & nagpaalam na I might be leaving the company soon.

"No matter what your decision is, I'll respect that. No matter where you go, we will always be a family." Comfort sakin ng aking boss. "Your mom needs you. It's the time to be with her after all the years that you longed for her. This is the time for you to be together."

Tumango-tango ako at nagbow sa kanya ng 90°.

"Nomu Kamsahamnida. I Awe everything to you sir. And I always look up to you, respect & love you like a father. I'm really thankful for everything." I almost cried.

"Kumane(Stop it)~ Everything you are now is what you work hard. And you can always comeback here. I'll always welcome you, as a staff or anything you want.... Especially as an artist." Lambing nito sakin.

*End of flashback*

Ang problema kung paanu ko sasabihin sa boys. I already told them na di ako aalis sa pagiging manager nila habang buhay pero ito ako. Nag-iimpake na ng mga gamit.

Hindi na ko pumasok sa trabaho simula nung nagpaalam ako kay Sir Kim. Ilang araw na din akong walang paramdam sa mga boys na ngayon ay may 2 day schedule sa isang probinsya outside luzon. Mamaya na ang balik nila at ang excuse ko kaya di ako nakasama ay may inaasikaso ako.

Siguradong magagalit sila kapag sinabi ko ang totoo. Di ko na alam.... Tumakas na lang kaya ako?

Maya-maya may kumatok sa pinto ng unit ko. Tumayo ako at pumunta sa pinto at pinagbuksan kung sino man ang kumakatok.

Nanlaki ang mga mata ko, kakaisip ko palang sa kanila pero andito na agad sila sa tapat ng bahay ko. Sila Pablo, Stell, Josh, Justin at Ken. Mukhang galing pa sila sa byahe at dala-dala pa nila ang mga bagahe nila.

"Anung ibig sabihin nito?!" Tanung ni Pablo.

"Pau... Relax." Sabat ni Stell.

"What d-do you mean?" Kabado kong tanung.

"You know what I mean (y/n)! I know you know it! Wag ka nang magmaang-maangan pa." Sarcastic na tumawa si Pablo.

"Nagresign ka na daw?" Malungkot na sabi ni Justin.

"Mabuti pa pumasok muna tayo, sa loob tayo mag-usap ng maayos." Payo ni Josh. Pumasok sila sa bahay ko. At si Josh ang nagpaupo sa kanila, pero si Pablo at Ken di umupo.

Ako naman kabadong-kabadong humarap sa kanila at nagsorry. Nakita nila ang mga gamit na nakabox na at ilang maleta sa gilid ng sala ko.

"Aalis ka lang ba na di nagpapaalam samin?" Tanung ni Stell.

"Guys, let's hear her first." pakalmang sabi ni Josh.

"I-I'm sorry! Di ko kasi alam kung paanu sasabihin sa inyo." I explain.

"So, kung di mo alam kung paanu you'll just leave us hanging? Ganun?!" Sabat ni Pablo. "Just like you did before, Kasagsagan ng training. Bigla ka na lang nawala, dahil anu? Dahil di mo rin alam kung paanu sasabihin samin?!"

"John Paul----"

"Nakalipas na yun, move on na tayo." Sagot ni Josh.

"Nakalipas na yun pero hanggang ngayon wala pa rin tayong alam sa totoong nangyare. She was one step away sa pagdedebut then all of a sudden she quits. Tapos ang dahilan nya health problems? Wala namang problema sa health nya nung nagtetraining tayong sabay-sabay. Tapos biglang..... I think you're just making excuses!"

"Pau, Tama na yan."

Wala akong maisagot sa kanila, Di ko naman kasi talaga alam kung paanu sisimulan. Di ko alam kung paanu.....

"No! Ginagawa na naman nya eh. Siguro ito yung way mo to run away from the problems. You run, Run away. Always. Cause you know what I think? Kasi naduduwag ka. Duwag ka (y/n)." Dadag pa ni Pablo.

"Tama na yan, sobra na yun pablo." Saway ni Josh.

Sasabihin ko na ba? Para matapos na? Pero baka, baka mangyare na naman ang nangyare dati. Kapag inalala ko yun....di kakayanin ng puso ko....

"Oh bakit di ka magsalita (y/n)? Bakit?! Dahil totoo naman na duwag ka--"

*Bog!*

Di na napigilan ni Ken ang sarili at sinapak si Pablo. Agad namang gumanti ng tulak si Pablo at aambang sasapakin din si Ken pero agad na nahawakan sya ni Josh at Stell. Samantalang umawat naman kay Ken ay si Justin. Nagpatuloy silang pumipiglas at nais makaganti sa isa't isa pero pinipigilan sila ng ibang members.

Unti-unti na din bumibigat ang paghinga ko... Sasabihin ko ba? Sasabihin ko na...

"I WAS SEXUALLY HARASSED!" Pagkasigaw ko ay tumahimik silang lahat at nanlaki ang mata sa narinig. "That caused my trauma sa stage. Right before our performance sa showcase namin... ha.... We met yung lalakeng magssponsor sana ng debut ng group namin.....*haa...Sa backstage......Sa backstage.....ha.... ha....."

"(y/n) tama na, tama na." Lumapit si Stell at sinubukan akong hawakan pero hinawi ko ang kamay nya.

"Gusto nyong ....malaman yung totoo di ba?! ha..... ha....He promised to sponsor our group, in exchange na.... makausap ako in private. The other girls hinayaan nila ko....Before the performance He touched me.... Ha....And told me to go with him after the event.....I feel disgusted.... At feeling ko tinitingnan ako ng mga audience in a dirty way kaya ko.....Kaya ako...nagkaroon ng panic attacks."

Hinahabol ko na ang hininga ko at napapaluha na sa pag-alala ng ng traumatic experience na naglayo sakin sa bagay na mahal kong gawin. Dahil sa isang pangyayareng yun, nawalan ako ng confidence magperform.

"Tama na...." Pigil muli ni Stell.

"You want to know the truth di ba? Bakit big deal yun sakin? Because..." Patuloy ko. "HE TOUCHED MY CHEST, PLAY WITH IT. HE TOUCHED MY BACK, MY LEGS UP TO MY TIGHTS UP TO MY-----"

Napatigil ako sa biglang pagback-hug sakin ni Stell sabay takip sa bibig ko.

"Tama na, tama na." Napansin nya ang bigat ng hinga ko kaya agad nya din inalis ang kamay nya sa bibig ko. Napaupo ako sa hilo at paghabol sa hininga ko. "Jah, Jah! Sa body bag....Yung gamot."

Agad kumilos si Justin, kinuha ang body bag ko na nakalagay sa center table ng sala. Binuksan at binuhos ang lahat ng laman.

"Jah! Bilis!"

"A-anung nangyayare?" Tanung ni Ken. Mukhang shock at nagtataka.

"Panic attack." Maiksing sagot ni Stell. Sabay inabot ni Justin ang de-spray kong gamot, at agad ko namang inispray sa bibig ko.

*Spray* Gasp!
*Spray* Gasp!

Hanggang guminhawa ang paghinga ko akap ni Stell ang balikat ko at si Justin naman nasa harapan ko. Agad kumuha si Josh ng isang baso ng tubig at inabot yun sakin, na di ko tinanggap. Tumayo ako at pumasok sa kwarto ko.

"Sorry, gusto ko munang magpahinga." Paalam ko sabay sara ng pinto.

Katahimikan ang naghari sa buong paligid. Napaupo ako sa sahig nakasandal ang likod sa kasasara ko lang na pintuan. Hawak ko ang de-spray kong gamot. Hinawakan tong mahigpit at nilagay sa tapat ng dibdib ko. Saka ko humagulgol ng iyak. Sa pag-alala ng nasira kong pangarap. Nasira ng mga kamay ng isang maduming lalake. 

Pilit kong nililimot at nililibang ang sarili ko. Pero di makalimot ang utak at katawan ko. Sa tuwing sumasampa ako sa stage na hawak ang mikropono, Punong-puno ako ng pag-asa at ligaya pero sa isang iglap halos ikamatay ko na ang isipin pa lang ang pangyayare na yon....Ito ang dahilan kung bakit di ko alam kung paanu sasabihin ang totoo sa mga taong sumuporta at nagmamahal sakin.... Di ko alam...