married in vegas

20

[film out]

yağmur, toprak ve çamur...
yağmur yağıyor, toprak ıslanıyor ve ayakkabılarım çamur içinde.
etrafımda olup biten şeyler sadece bunlardan da ibaret değil.
ben, onlar ve kalbim...
ben ağlıyorum, onlar günahkâr ve kalbim kırık.
bu hale nasıl geldiğimi biliyorum. her ne kadar bilmek istemesem de adım gibi biliyorum çünkü başından beri göze aldığım tek şey buydu; kırık kalbimin parçalarını toplamaya mahkum bırakılabilecek olmam.
ne kadar acı.
onların deyimiyle "genç" bir kızın bu denli ağır hislere kapılması nasıl da kabul edilemez bir durum.
lakin kimse bana sormadı.
zira ben hiçbir zaman genç hissetmedim kendimi.
-

[8 saat önce]

lisa:
chaeyoung
ben özür dilerim

chaeyoung:
neden dolayı özür diliyorsun?
bir şey mi oldu?

lisa:
çok kötü bir şey yaptım
yapmamalıydım
kahretsin
beynimi sikeyim

chaeyoung:
lisa ne oluyor?
korkutuyorsun beni
ne yaptın?

lisa:
karışmamam gerektiğini biliyordum
ama yapamadım işte
sen de anlamadın beni bir türlü
başka şekilde içim rahat etmeyecekti

chaeyoung:
ne saçmalıyorsun?
yanına geliyorum
neredesin?

lisa:
hayır
gelme
sakın
bir daha hiç gelme yanıma
çünkü o zaman elveda demek pek zor olur

chaeyoung:
lisa bak
yine aramızdaki yaş farkından
birlikte olamayacağımızdan falan bahsedeceksen
ben cidden çok sıkıldım bu konudan
ne oldu yine sana?
dün çok iyiydin

lisa:
her şeyi mahvettim
yine elime yüzüme bulaştırdım

chaeyoung:
neyi?
tanrım çıldıracağım söyle artık şunu
annem arayıp duruyor
onunla konuşmam gerek

lisa:
annenin telefonunu aç
ve sadece şunu bil bebeğim
ne olursa olsun
ben seni asla unutmayacağım ve sen beni affetmeden ruhum huzura kavuşmayacak

chaeyoung:
lisa
ne?
ne oluyor şu an?
kafayı yiyeceğim
bak bana kesin bir şey söyle
yalvarırım
derdin ne senin?

lisa:
lütfen
annenin aramasını cevapla

-

sonra?
işte sonrası felaket.
o mesajı gördüm, o telefonu açtım ve o an anladım.
benim hayatımın hiçbir önemi yokmuş meğer.
benim hislerimin, bedenimin, düşüncelerimin hiçbir önemi yokmuş.
sevdiğim kadın beni es geçip anneme bizzat her şeyi tek tek anlatacak ve annem de benim bütün hislerimi siktir edip bize sonuna kadar karşı çıkacak kadar değer veriyormuş meğer bana.
yaşananları düşünmek bile gözlerimi, midemi ve en çok da kalbimi yakıyor.
üzülüyorum.
ağlıyorum.
bağırıyorum.
yetmiyor.
ne yapsam bilemiyorum çünkü hiçbir şey yetmeyecek içimdeki ateşi bastırmaya.
deli gibi yağan yağmur ve ıslak saçlarım bile söndüremeyecek bu yangını.
zira ben yangına körükle giderim her zaman.
-