Πρισμα έρωτα

Ετεροχρονισμος

Λιγ2ς οι μέρες που επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσει θλίψη
Κάτω από το δέρμα μου έχω φυλακισμένα τόσα δάκρυα
Οι πόροι μου όμως έχουν κλείσει, το θεωρώ ανήθικο να κλάψω
Γιατί να κλαψω? Δεν έχω λόγο
Έχω μάθει όμως να τρέφομαι από την θλίψη μου
Δεν μπορώ να με αναγνωρίσω χωρίς αυτήν
Γιατί χωρίς αυτήν η τέχνη είναι κάτι αδιάφορο
Και πάντα ταυτιζομουν με την τέχνη
Πάντα μπέρδευα την ηδονή με την οδύνη
Δεν υπάρχει ηδονή χωρίς οδύνη και δεν υπάρχει οδύνη χωρίς ηδονή
Μου είναι δύσκολο να εξωτερίκευσω τις σκέψεις μου και είναι ειρωνικό επειδή γράφω πολύ
Υποθέτω μαγευομαι από το αδύνατο από αυτό που δεν μπορώ να καταφέρω
Όλοι μας αυτό δεν κάνουμε? Ζούμε ενώ ξέρουμε πως θα πεθάνουμε
Η ποίηση λοιπόν δεν με βοηθά να ζήσω,η ποίηση με βοηθάει να πεθάνω
Ξέρεις κάθε φορά που κοιταμαι πάνω κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο,
βλέπουμε έναν ουρανό παρελθοντικο τα αστέρια που βλέπουμε φωτίζουν ετεροχρωσιμενα.
Αυτά τα αστέρια έχουν ήδη σβήσει.
Η απώλεια τους όμως σήμερα λάμπει πιο πολύ από ποτέ και δεν ξέρω άμα αυτό είναι επειδή ειμαι μαζί σου αλλά σου υπόσχομαι...
Πώς σήμερα ένα αστέρι γεννιέται
Ένα αστέρι που θα κάνει διαγαλαξιακα ταξίδια μέχρι να καταφέρει να πάρει ύλη
Να γίνει φως από τις στάχτες του και να λάμψει στον δανεικό μας ουρανό
Τόσο που ίσως να εμπνεύσει έναν εγωκεντρικό καλλιτέχνη να γράψει το ερωτικό ποίημα του επόμενου αιώνα