Πρισμα έρωτα

Το καταφύγιο της σαρκας

Έρωτας
Η τέχνη του να βρίσκεις τον ορισμό της ύπαρξης σου σε έναν άνθρωπο
Αυτός ο άνεμος που κάνει το εγκαταλελημενο σπίτι να ουρλιάζει
Του δίνει και πάλι πνοή
Αναβιώνει από τον πόνο του
Όπως όλα άλλωστε
Δεν θα ζήσεις πότε άμα δεν νιώσεις το μεγαλείο του
Δημιουργεί ποιητές
Υφαίνει λέξεις Σε παλιά σημειωματαρια
Ο πόνος είναι μεθυστικος γιατί έχει περιθώριο ταύτισης
Δεν νομίζω πως έχω υπάρξει ποτέ νηφάλια
Δεν θέλησα άλλωστε
Το πρίσμα του πόνου δίνει βάθος στα πράγματα
Ένα ουρλιαχτό γλυστρα στον μυαλού μου όπως ένα βινύλιο στο παλιό πικάπ
Μου θυμίζει την βεβαιότητα του θανάτου μου
Ίσως είναι οι τιψεις  που κάνουν τον θάνατο να φαντάζει ως λύτρωση
Ίσως πάλι ο θάνατος είναι ο μόνος τρόπος να λυτρωθουμε από τον πόνο
Η ευτυχία είναι μια ψευδαίσθηση που πληγώνει
Δεν κρατάει πολύ είναι εφήμερη
Μια άνοιξη έτοιμη να γεράσει
Όπως όταν κόβεις ένα λουλούδι
Μαραίνεται όταν την απόσπασης από την τροφο ιδέα της
Είναι η άμυνα της ανθρώπινης σάρκας
Είναι αυτό που μου θυμίζει πως είμαι ακόμα θνητή
Ευτυχώς που έχουμε το δέρμα μας
Αλλιώς θα πεθεναμε από το κρύο
Ο πόνος θα ήταν αφορητος με κάθε άγγιγμα
Θα ειμασταν τόσο τραγικά μόνοι...
Ίσως για αυτό εμείς οι άνθρωποι αναζητούμε τόσο απελπισμένα τον έρωτα
Ψάχνουμε το καταφύγιο της ύλης για να μην πεθαίνουμε από το κρύο...
Θα χιονίσει είπαν ,κοιμήσου
Εγώ θα πάω μια βόλτα
Θα φορέσω το παλτό μου μην ανησυχείς