"Kacchan, sen kötü adam değilsin." dedi yeşil gözlerinden akan yaşın sebebi karşısındaki sarışın olduğu hâlde.
♛┈⛧┈┈•༶
'Anti-Angst.
'BakuDeku kurgusudur.
'Animeden bağımsız ilerlemektedir.
'Rahatsız olacaklar okumasın.
Zümrüt yeşilindeki tutamlar kaz tüyünden yapılmış yastıkta özgürce dağılmıştı. Yeşil tutamların sahibi genç adam hissettiği ani huzursuzlukla saçlarına keza aynı renkte olan gözlerini, pınarlarındaki çapaklarla inatlaşarak açtı. Uyuduğu ancak kesinlikle alışık olmadığı yatağından kalktı. Elinin tersiyle ovuşturduğu gözlerini kısarak etrafına baktı. En az yatağı kadar aşina olmadığı bir odadaydı. Buraya nasıl geldiğini ve uyumadan önce neler olduğunu sorguladı.
Sesler kulağına birinin fısıltısı gibi ulaşmıştı. Görüntüler zihninde bir film şeridi gibi akmıştı. Bir insanın belleğinde saklaması gereken son anısını hatırlamıştı.
Çifte intihara kalkıştığı gerçeği suratına soğuk su misali çarpmıştı.
Titremeye başlayan elleriyle yüzüne dokundu. Hâlâ tek parça kalmasının şaşkınlığındaydı. Kendisine ait olmayan ipekten geceliğin haricinde vücudunda herhangi bir değişiklik yoktu. Yaradan yoksundu. O yükseklikten düşmüştü ve tek bir çizik dahi almamış olması ölmüş olduğu anlamına geliyordu. Başka açıklaması olamazdı. Ellerini göğsüne koyduğunca deli gibi çarpan kalbini hissetti. Yaşıyordu.
Ya sevgilisine ne olmuştu?
Bulunduğu odanın kapısı yavaşça tıklatıldı. Gencin yanıtlamasına izin vermeden içeri hizmetçi görünümünde bir kadın girdi. Kadın onu görünce oğlandan daha çok şaşırdı "Uyanmışsınız." dedi kısık sesle. Anlamdıramadı Izuku. "Bana ne oldu?" diye sordu. Uzun süredir aralamadığı dudakları birbirine yapışarak kurumuştu.
"Ateşiniz yükseldiğinde çok endişelenmiştik. Neyse ki iyisiniz ekselansları." dedi gök mavisinde düz saçlara sahip kadın. Kendisine hitap ediliş şekliyle olduğu yerde sersemleşti Izuku. Maalesef onunla bu lakapla dalga geçecek bir arkadaşa sahip değildi.
"Kimsiniz?"
Sorulan soruyla kadın Izuku'ya doğru adımlarını attı. "İzninizle." dedi ve elini oğlanın alnına koydu. Ateşine bakıyordu.
Tatmin olmuş şekilde gülümsedi. Elini çekerken "Şükürler olsun geçmiş." dedi.
"Kim olduğunuzu sordum."
"İsmim Nejire Hado. Sizin hizmetçinizim." Gülümsemesi silindi. "Kraliçenin ölümünden sonra kötü hissettiğinizi biliyorum. Sizi çok iyi anlıyorum ekselansları. Fakat siz artık krallığın veliaht prensisiniz. Kral bunu bizzat duyurdu."
Izuku, kadının söylediklerini zar zor anladı. Rüya gördüğünü düşündü. "Krallık..." diye sesli düşündü. Nejire onu duydu.
"Evet krallık. Siz Epope'nin prensisiniz."
Ve duydukları sayesinde neler döndüğünü kavradı. Saçmaydı ama gerçekti. Başını kaldırdı ve kadına baktı. "Dışarı çık." dedi emrivaki bir tavırla. Kendisine hizmet ettiğine göre böyle davranması gerekliydi. Nejire bu tavıra alışkın şekilde gülümsedi. Hafifçe eğildi ve "Siz nasıl isterseniz." diyerek odadan çıktı. Izuku bir soylunun odasında tek başına kalmıştı. Sözde kendi odasıydı.
Epope demişti kadın. Bu ismi şimdiye kadar tek bir kişinin ağzından duymuştu. O da biricik sevgilisiydi.
"Ben şimdi Kacchan'ın yazdığı bir hikayenin içinde miyim?"
༶ • ┈┈⛧┈♛ ♛┈⛧┈┈ • ༶
"Ne yazıyorsun?"
Sarışın, duyduğu sesle ve kendisine sarılan kollara hiç şaşırmadı. Kafasını çevirdi ve sarılan oğlanın yanağına bir buse kondurdu. "Bir hikaye." dedi önündeki defteri gösterirken.
"Ha, yeteneğin olduğundan hiç bahsetmemiştin! Senin hakkında bilmediğim şeyler varmış..." dedi oğlan üzgün görünerek. Sarışının dudaklarında bir tebessüm oluştu. "Yeteneğim yok zaten."
"Eminim öyledir Kacchan, yeteneksiz olduğun bir konu yok senin." Sarılmayı kesti ve onun yerine sevgilisinin dizlerine oturdu. "Konusu ne?"
