เช้าวันจันทร์หลังจากที่ผมพามอสเดินเข้ามาหากลุ่ม
เพื่อนที่กำลังนั่งรอพวกมันมองทางผมด้วยแววตา แฝงความใน
"เป็นไงมั่งพวกมึง"
เต้ถามอย่างตื่นเต้น ใอ่ตัวดีนี่แหละที่ทำให้ผมกับมอส
มีปัญหากันแต่มันก็ทำให้ผมกับมอสเป็นแฟนกันจริงๆ
อิฐแย่งถุงยาจากมือมอสไปเปิดดู
"โห..มึงตาลมึงทำมอสอักเสบเลยหรอ"
มอสถึงกับสีขึ้นหน้าทันทีที่อิฐพูดจบเพื่อนในกลุ่มต่างโห่ร้องแซวออกมา
"สัดพวกมึงหุบปากเลยเดี้ยวกุต้องคุยกับมึงอีกยาว"
ผมดึงถุงยากลับมาให้มอสแล้วโวยใส่พวกมัน
"มอส..ไปกินข้าวด้วยกันนะ"
กันยิ้มหล้าเข้ามาหาคนตัวเล็กของผม เฮ้ย!เมียกุ
"ไปดิ"
มอสพูดจบก็เดินออกไปผมรีบกระชากแขนเค้าไว้ไม่
ปล่อย มอสมองผมอย่างเคืองๆทำให้ผมนึกถึงคำพูด
มอสเมื่อเช้า>>>
"มอสขอหอมแก้มหน่อย..."
ผมพูดพร้อมกางแขนอ้ารับมอส
"หยุดเลย หมดเวลามึงแล้วหลังจากนี้มึงห้ามยุ่งกับ กุจนกว่าจะครบสองอาทิตย์"
คำพูดเพียงเท่านี้แหละที่สามารถทำให้ผมหยุดการ เคลื่อนไหวทันทีแและมันก็เป็นเช่นนั้น
ผมยอมปล่อยแขนมอสอย่างเร็วหากผมทำผิดข้อ ตกลงเดี้ยวมอสไม่หายโกธร และมอสก็เดินจากไป
กับกลุ่มใอ่กัน ใจจะขาดแล้วเอ้ยย.. ดูดู๊ดูดูเทอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้(ไรท์:อาการหนัก-..-")
"มึงทำไมมึงถึงยอมให้มอสไปกับมันวะ"
ผมหันไปมองนัทที่ถามผม เฮ้อคิดแล้วไม่อยากจะเล่าให่ฟัง
"โห..สมควรแล้วที่มอสโกธรมึงอ่ะเสือกไปเบิ้ลกับ เค้ารอบดึกเองอ่ะช่วยไม่ได้"
ESTÁS LEYENDO
ไม่ขอเป็นแค่เพื่อนนะ(yaoi) (จบแล้ว)
De Todo..... ตาล...... ผมหลงรักเพื่อนตัวเองที่เรียนอยู่ต่างห้อง มานานละแล้วผมจะเอามันทำเมียให้ได้ด้วย .... มอส...... ตาลเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผม เขาชอบแสดงอาการหวงผมออกนอกหน้านอกตาจนผมสงสัยว่าเขาเริ่มจะคิดไม่ซื่อกับผมแล้ว
