ผมนั่งอยู่กับที่จนผ่านไปสิบห้านาที
ก็ไม่เห็นวี่แววของมอสว่าจะกลับเข้ามาสักที หึ แอบ
งอนไปหลบที่หลังบ้านรึไง ผมเดินออกหาจนทั่วบ้าน
ก็ไม่เจอคนตัวเล็กอย่างที่คาดเริ่มรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา
อีกแล้วถึงผมจะโกธรมอสแค่ไหนแต่ก็ยังเป็นห่วงเค้า
อยู่ดี
"มอส! มอส! ออกมาเหอะอย่าเล่นแบบนี้ดิกุไม่ชอบ
นะเว้ย!"
ผมตะโกนเรียกชื่อคนตัวเล็กไม่หยุดพร้อมกับออกวิ่ง
หาตามบ้านอีกรอบแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ผมเริ่มกระวนกระวายหนักกว่าเดิม มอสต้องโกธรผม
เรื่องที่ผมไล่เค้าแน่เลยทำไมผมเป็นคนปากไวอย่าง
นี้วะที่พูดไปทั้งหมดมันเป็นเพราะอารมณ์ล้วนๆ ไม่เคยคิดก่อนพูดชิ
ผมรีบจิ้มมือถือไปที่เบอร์มอสรอสายไม่นานมันก็ถูก
ตัดทิ้งผมจึงกะนั่มโทรไปไม่หยุดแน่นอนว่าถูกตัดสาย
ทุกมิสคอลมันทำให้ผม
รู้สึกใจไม่ดี ผมตัดสินใจขับรถออกหาในสถานที่ต่างๆ
ที่ใกล้บ้าน มอสไม่น่าออกไปไหนได้ไกลมากนัก
ผมขับรถมาถึงสวนสาธารณะก็เห็นร่างเล็กคุ้นตา
กำลังนั่งชั่นเข่าบนเก้าอี้ตัวยาวริมแม่น้ำ
"มอส.."
ผมวิ่งเข้าไปหาอย่างเร็ว มอสหันมามองผมด้วยสีหน้า
ไร้ความรู้สึกหลังจากมอสรู้ว่าคนที่เรียกคือใครเค้า
ก็หันหน้ากลับไปยังตำแหน่งเดิม
"ทำไมออกมาไม่บอกก่อน กลับบ้านได้แล้ว"
ผมดึงมอสให้ลุกออกจากเก้าอี้ถ้าเป็นเวลาปกติมอส
คงเดินตามผมมาอย่างง่ายดายแต่ครั้งนี้มอสสะบัด
KAMU SEDANG MEMBACA
ไม่ขอเป็นแค่เพื่อนนะ(yaoi) (จบแล้ว)
Acak..... ตาล...... ผมหลงรักเพื่อนตัวเองที่เรียนอยู่ต่างห้อง มานานละแล้วผมจะเอามันทำเมียให้ได้ด้วย .... มอส...... ตาลเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผม เขาชอบแสดงอาการหวงผมออกนอกหน้านอกตาจนผมสงสัยว่าเขาเริ่มจะคิดไม่ซื่อกับผมแล้ว
