The Princess Suffer: The Girl Of Prophet

KABANATA 3:

Shanna point of view:

"SANDALI" *sobs*saan niyo dadalhin ang ate?"

Tumatakbong sigaw ni shayya, hindi na seguro niya natiis kaya lumabas siya sa pwesto na kaniyang pinagtataguan kanina, kung saan siya nanonood.

"Bitawan niyo si ate huhuhu, ano ba! Huwag niyo siyang hawakan"

Nanggagalaiti niyang sigaw at pinaghahampas ang mga kawal kaya nabitawan nila ako sa kanilang pagkakahawak, yumakap si shayya ng mahigpit sa bewamg ko habang umiiyak.

"SHAYYA! BUMALIK KA RITO, WAG KANG LALAPIT SA BABAENG YAN"

Galit na sigaw ni kuya ngunit hindi nagpatinag si shayya dahil hindi naman siya takot sa mga demonyo kagaya nila.

"NO!sasaktan niyo lamang si ate at ilalayo saken"

pagtatanggol niya sa aken, na mas lalong humigpit ang pagkakayakap niya sa bewang ko,lumuhod ako sa harapan niya para masilayan ko ang mukha niyang namumula, at hilam na mga mata dahil sa kakaiyak.

"Shayya! Listen OK!"

mahinahon kung panimula na ikinatango niya

"You must return to them, a yaw kung pati ikaw ay madadamay sa mga nangyayare saken"

Mahinahon kung turan ngunit nakangiti parin ako na may luha sa aking mga mata, dahil hindi ko mapigilang umiyak sa sitwasyon naming dalawa ngayon.

"No ate! Ayaw kung bumalik sa kanila, dahil alam kung sasaktan ka lamang nila"

Umiiyak niyang turan na nagpapangiti sa akin ng malaki, ngunit hindi pwede ay dahil baka pati siya ay madamay sa pananakit nila.

"P-pero, kailangan mo nang bumalik, kung hindi sasaktan karin nila"

Pilit kung pinapaintindi sa kaniya, dahil ayaw ko lang naman siyang saktan at mahihirapan kagaya ko.

"No ate! Kahit pa bumalik ako sasaktan paren nila ako at pilit ilalayo sayo! *sobs* ikaw lang ang kakampe ko ate"

Iling iling niyang sagot kaya hinaplos ko ang buhok niya.

"Shhh, alam ko yun! Ganun din naman ako ikaw lang ang kakampe ko at si ate daisy mo, ngunit kailangan mo paring bumalik dahil alam kung pipilitin karin nila"

Mahinahon kung turan sa kaniya habang umiiyak siya sa harapan ko, ngunit wala akong magagawa kundi protektahan siya dahil yan ang pangako ko sa kaniya habang sa ako pa ay buhay.

Inabot ko sa kaniya ang bracelet kung na nagkokonekta sa buhay ko sa pamamagitan ng puting bato sa gitna,bigay ito nang isang mesteryosong babaylan sa gubat ng minsan ako ay maligaw.

"Sayo nayan shayya ok, kapag nalulungkot ka hawakan mo lang yan,at itago mo yang mabuti, dahil alam kung darating ang panahon na magkakasama uli tayo"

Umiiyak kung salita hindi ko kasi mapipigilan ang emosyon ko pag kapatid kona ang kaharap ko, Yan nalang ang tangi kung mahahabilin sa kaniya at sa mga oras o araw pang dumating.

"Ate! B-bakit parang namamaalam kana"

Umiiyak niyang tanong sapagkat tumawa lang ako nang mahina dahil mukang ganon na nga ang ibig kung sasabihin sa mga salita kung binitawan.

"Haha, ano kaba! Walang ibig sabihin don,basta tuparin mo nalang ang senabe ko ok!"

Piling ko para kasing hindi na ako aabutan ng susunod pa na araw sa pananatili dito sa kaharian.

"Opo ate--SHAYYA SINABENG BUMALIK KA DITO! "

nanggagalaiting putol ni ama sa nais sasabihin ni shayya. Papalapit sila ama sa kinaroroonan namin kaya napatayo ako at itinago si shayya sa likod ko, baka sasaktan pa nila si shayya, at hindi ko hahayaang mangyayare yun! Mas mabute natong handa kung sakali.