dear diary / woosan+hwa

meet&greet

***işte seni ilk kez o gün gördüm Choi San. o gün, onun yanında. aslında o gün ne için geldiğini biliyordum. sırf o resim sergilerini sevdiğini söylediği ve sen de ona numara yaptığın için gelmek zorunda kalmıştın. bunu biliyordum Choi San, en başından beri. yine de sen durmadın, o da inanmaya devam etti bu yalana. yine de mutluydum, mutluyduk.

---

20 Haziran 2020*

seul sokaklarında duvarlarda yazılan o absürt yazıların ne kadar tuhaf karşılandığını eminim ki herkes bilir. bunun yerine o duvarları güzelleştirmek ya da kamufle etmek de sanatçıların işi...bu kez ben de gönüllü olmuş ve bu rahatlatıcı ama bir o kadar zahmetli işe girişmiştim. birkaç sokağı halletmişken bu kadar yorgun düşeceğimi tahmin bile etmezdim. bu düşündüğümden de zordu. pes etmek istesem de bu duvarı öylece bırakamazdım, kamufle etmekten ziyade kirletmek olabilirdi...dinlenmek üzere elimdeki su şişesini alıp kaldırıma çöktüğümde kulağımda motivasyon veren hareketli parça çalmaya devam ediyordu. o an işte onu burada göreceğimi de düşünmemiştim. bu kez yalnızdı ve bana doğru ilerliyordu. birkaç hızlı adım attıktan sonra yanıma kaldırıma oturdu tıpkı benim gibi. neden burada olduğunu bilmiyordum ama sorma ihtiyacı da hissetmemiştim açıkçası. parmaklarını siyah saçlarının arasından geçirip arkaya attırdığında neden onu izlediğimi sorguladım. birinin bu soruyu sorması gerekiyordu.

"neden buradasınız?"

"bir nedeni mi olmalı her şeyin?"

"evet gayet de öyle. sizin boş vaktinizin yalnızca gece olduğunu sanmıştım, pardon öyle söylemiştiniz.."

"bugün performansımız olduğu için dinlenmek üzere erken bıraktık"

"anladığım kadarıyla sokakta dinleniyorsunuz..?"

"yorgun değilim sadece. yardıma ihtiyacın var gibi gözüküyor."

"hayır, hallediyorum bitmek üzere. siz evinize gidin lütfen bekletmeyin arkadaşınızı ya da her kimse."

"o da yardımı etmemi isterdi. evet, nereye çıkman gerekiyor? duvar fazla yüksek gibi."

" istemiyorum lütfen gidin ve dinlenin. ben birkaç dakika içinde bitirmiş olurum."

"aigoo, pekala. o halde gidiyorum, yardıma ihtiya-"

"yardıma ihtiyacım olmayacak."

o sırada siyah saçlı gencin ayağa kalkıp yanımdan uzaklaştığını gördüğümde ben de daha fazla beklemeden işimin başına döndüm. boyumu aşan bir duvar olmasına rağmen bulduğum bir taburenin üzerine çıkıp boya paletini de elime alarak üst kısımları halletmeye çalışıyordum. kulağımdaki müziğin baş döndürücü yüksek sesinden midir bilinmez dengemi kaybedip düşeceğimi hissederken düşmediğimi anlamam birkaç dakikamı almıştı. evet, şu an düşmüş olmam gerekirdi ama düşmemiştim işte. bacaklarımdan dengede tutmaya çalışanın kim olduğuna bakarken şok geçirmemek adına zor dayanmıştım. bu o siyah saçlı çocuktu. ne ara gelmişti? nasıl fark etmişti? belki de hiç gitmemiştir?

kulaklığımı boynuma indirip dengede kalmaya çalışırken bakışlarımı ona çevirdim.

"gitmiş olduğunuzu düşünmüştüm."

"ne olur ne olmaz diye bekledim bir süre ve bingo! yardıma ihtiyacının olacağını söylemiştim."

sonuç olarak o gün bana gerçekten yardım etmişti. her düşme tehlikesinden kurtarmış hatta bir ara omzuna almıştı...gerçek. günün sonunda eserime karşıdan baktığımda inanılmaz olduğunu düşünüp altına imzamı attım. ekipmanlarımı toparlarken beni evlerine davet etmişti. o gün gerçekten onun iyi birisi olduğunu ettiğimiz hoş sohbetten anlamıştım. adı Choi San'dı. ve sevgilisinin yani kumral olanın da adı Park Seonghwa'ydı. bu teklifi reddederken o ısrarla beni evlerine götürmüş ve yolda tatlı sevgilisine sürpriz olmaması adına haber vermişti.

günün sonunda yine yalnızca eve dönmüş ve yaşadıklarımı düşünmüştüm. onlar çok iyi insanlardı hatta çok yakın bir bağ kurmuş ve sık sık buluşmak için sözleşmiştik.

---

*** o günü sen de hatırlıyor musun Sanjook? ah, doğru ya sana en çok Sanjook dememi severdin. bunun bende tatlı durduğunu basitçe bir San demektense böyle seslenmemi her fırsatta söylerdin. unutmadım Choi San. tıpkı bu günü ve diğer birçok günü hatırladığım gibi. seninle geçen günler değil saniyeler bile unutulmazdı ki zaten...