Terror Love

7

Tasha's PoV

I woke up in the hospital still. Ilusyon ko lang ba yung pagpunta ni Gerard dito kanina?

Hindi ko na alam anong pinagsasasabi ko o kung totoo yung mga nakita ko sa sama ng pakiramdam ko. Buti nawala na yung hika ko kahit papaano.

Pano kaya ang gagawin ko kay Gerard neto? Bago man lang ako umalis at lumipat? Ano kayang tamang gawin para naman matauhan na siya at tumino kahit konti sa pag-aaral?

I shook my head

"Hindi ka nga sinisipot sa tutorials niyo mag-iisip ka pa?" Sambit ko sa sarili ko. Bumalik ako sa eskwelahan namin kasi akala ko... after 4 years of living away from him, he somewhat improved himself, pero hindi. He even worsened with the sight of me. Hindi pa siguro talaga siya handa sa future na naiisip ko. Oh baka... hindi talaga yung future namin yung magkasama?

I bit my lips just with the thought of it. Kasi alam ko hindi yun ang gusto kong mangyare

"Hays" sambit ko turning my body away from the door nang may biglang pumasok

I looked back to see him... the guy I've always loved ever since... and the guy I've ruined

"Thank goodness you're awake"

"N-nagpunta ka talaga dito?"

"Yes. And I'm staying with you"

"Pero-"

"Here's some food. Binili kita sa labas para lumakas lakas ka"

He kept talking and here I am just staring at him

"Any problems?" When he asked that bumalik ako sa pagtalikod sa kanya and heard him chuckle

"I'd leave tomorrow morning kasi may klase pa ako. I'll still have to take the make up exams na hindi ko natake before kung pwede pa."

Napabalikwas ako sa kama sa sinabi niya pero napahawak din ako agad sa ulo ko. Tanga tanga nahilo ako sa pagkakatayo

"Hey! Tsk. Magdahan dahan ka nga nilalagnat ka pa remember?"

"Ako ba yung may lagnat o ikaw?"

"Okay ako. Ikaw yung 39 yung lagnat dyan kanina. Tsk. Bakit mo inaabuso katawan mo ha?"

LORD, gising ako di ba??? Di ba???

"A-anong nangyare?"

"Saan?"

"S-sayo? Di ba ayaw mo? Mag-aral?"

"Well... I changed my mind" he said smiling

"Ehh?"

He went close to me bago hinawakan yung kamay ko

"Sorry. Sorry you have to suffer for me to realize things. Sorry Tasha"

He said those words directly to my eyes kaya napakagat labi ako. Hala ano vah bakit ang emosyonal ko di naman na ko buntis ah???

"Hey... stop crying... I'm sorry"

"Sorry... Gerard... I just... I just don't want to see you throwing your life away. Akala ko kasi... akala ko kasi by leaving you-"

"Sshh. Enough words are said already. Okay na, Tasha"

I covered my face crying. Naramdaman ko na lang yung yakap niya.

"I missed you, Tasha. Mahal na mahal pa rin kita"

Hearing those words all I was able to do was hug him back.

Gerard's PoV

Hearing her sob breaks my heart into pieces. Kasi alam ko parte nung paghihirap niya is dahil saken.

Her words stroke me like lighting. Ano nga bang ginagawa ko sa buhay ko? Aasa na lang ba talaga ako sa pera ng magulang ko?

My dad never appreciated me at alam ni Tasha yun. Kaya wala akong gana sa lahat ng bagay... pero nakalimutan ko na may Tasha sa tabi ko na siyang nagpaparamdam sakin ng halaga ko simula pa nung una. She's all I ever needed na nakalimutan ko yung realidad, that love will not always be enough with the reality. At ngayon ko lang nakita yun after seeing her devastated and crying in front of me. Para akong nabuhusan ng yelo.

All I ever saw was me being happy with her and me not being cared about. Hindi ko nakikita na nag-aalala na sakin si Tasha. It took me four damn years to know that. Kaya ngayon aayusin ko na sarili ko... para kay Tasha.