Yıllar yıllar sonrasından merhaba!!! En son size neyi anlatmıştım? Tamam şimdi hatırladım. En son ailem İzmir'e geri dönmüştü. Bende bir film izleyip yatmıştım. O günün üstünden tam 4 yıl geçti. Hani size en son demiştim ya günler,haftalar göz açıp kapayıncaya kadar geçiyor diye. Gerçekten de öyle. 4 yıl önceki halimden eser kalmadı. Artık İstanbul'un yerlisi gibiyim. Şehrin her yerini ezberledim. En rehavet gören yerleri,en sessiz yerleri. Hatırlıyor musunuz? İstanbul'a gelmeden önce çok üzülmüştüm. İzmir'den ayrılmak istemiyordum. Şimdi de ikinci evim olan bu şehirden gitmek istemiyorum. Nasıl yani? Dediğinizi duyar gibiyim. Bugün İstanbul'da ki son günüm. Kendi şehrim olan İzmir'e tayinim çıktı. Bu haber beni biraz sarstı. Neden mi? Çünkü bu şehirde ilklerimi yaşadım. Kendi evim oldu,güzel bir işim oldu, çok tatlı bir kedim oldu. Ve en önemlisi güzel bir arkadaşa sahip oldum. Dedim ya bu şehir benim ikinci evim. Ay biraz gözlerim doldu. Bu arada Mia'ya ne oldu diyeceksiniz. Çok güzel bir kedi oldu büyüdü ama aynı sevimliliğini koruyor.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Daha fazla ne diyeceğimi bilmiyorum. Melisa'ya bu haberi verdiğimde ağlamaya başladı. Birbirimize sıkıca sarıldık. Ben onu İzmir'e davet ettim. Ve her zaman beni arıya bileceğini söyledim. Şimdi bavulumu hazırlıcak ve erkenden uyicaktım. Zaten fazla bir eşyam yoktu. 5 veya 10 dakika içinde bavulumu toplandım. Uçak biletimi saat 08.00'e aldım. Küçük bir sandviç yapıp uyumaya karar verdim. Yarın saat 06.00'da evden çıkmalıydım. Haydi yarın görüşürüz. İyi geceler.
