ცხოვრება ისე გავატარე ყოველთვის ყველაფერში ნეგატივის დანახვას ვცდილობდი. დრო გადიოდა ხალხი იცვლებოდა, ჩემი მიდგომა კი მათ მიმართ უცვლელო რჩებოდა. მეზიზღებოდა ნათელი ფერები, ხალხო რომელსაც ჭრელი ტსნსაცმელი ეცვა და ყურადღებას იქცევდა. მეზიზღებოდა ადამიანები , რომლებსაც არ ეცვათ იდეალურად გაუთავებული ტანსაცმელი ან გაუწმინდავი ფეხსაცმელები. ხალხი ,რომელიც დაუვარცხნელი თმითა და მოუწესრიგებელი დჩხილებით ქუჩაში ისე დადიოდა გეგონება თავისი საძინებელი ითახი ყოფილიყო. ამ დროს კი მე მიუსაფარ საწყალ ბავშვს ვგავდი , გულისამრევი აურითა და მუდამ გავრაზებული გამოხედვით. სიმართლე რომ ვთქვა ცუდი ფიქრები სპეციალურად მომქონდა ჩემი თავისთვის. ისე ვიქცეოდი თითქოს ბედნეირების უფლება არ მქონდა და არა მარტო მე არავის ქონდა უფლება თავი კარგად და ბედნეირად ეგრძნო.
თუმცა დიდი ისტორის სწორედ აქედან დაიწყო. ისტორია რომელიც ჯერ კიდევ არ დამთავრებულა და არც არავინ იცის ბოლო როდის ექნება.
ამ ჩანაწერებს ვუძღვნი იმას ვისაც ვოცნებობ რომ არასდროს გადავყროდი. თუმცა სამყარო სავსეა სურპრიზებით რომლებსაც არასდროს ველოდებით.
