Een liefdesbrief van Satan

DUIVELS GEBROED

'Wist je dat ze binnen gingen vallen of was het puur toeval?' vroeg ik ter begin van een conversatie.

Ze leek me te negeren en staarde uit het raam van de auto. We reden op de autosnelweg naar, god mag weten waar. Ik voelde me net een privéchauffeur die enkel werd gerespecteerd als iemand een lift nodig had.

Ik merkte aan River dat ze niet op haar gemak bleek te zitten. Ze keek niet zomaar naar buiten maar memoriseerde elke auto rondom ons heen. River duwde de achteruitkijkspiegel naar haar kant zodat ze kon zien wat er achter ons bevond. Ze werd lijkbleek en kleine zweetdruppeltjes begonnen zich te vormen op haar voorhoofd.

Haar toestand schrikte me af waardoor ik even de controle op de weg verloor.

'Hey opa, verander van rijstrook en zorg dat ze ons niet inhalen!' beval ze me toe. Ze hield haar vast met haar handen aan haar stoel. Ik drukte, zoals ze me vriendelijk heeft aanbevolen, de gas in en reed tussen de andere auto's heen.

Maar de witte auto met geblindeerd glas, leek ons met gemak bij te houden.

'Stel je voor dat je over de snelheidslimiet zou gaan?'

Ze sloeg haar been over de middenconsole en trapte met haar voet op de mijne die steunde op het gaspedaal. Ze drukte het diep door waardoor de auto vooruit vloog. Ik schrok en moest de auto naar de andere rijstrook verplaatsen om geen botsing te veroorzaken.