Een liefdesbrief van Satan

DUS, HOEVEEL WAPENS HEB JE?

Ze knalde recht in mijn hoofd. De kogel bleef steken in mijn voorhoofd en het veroorzaakte een helse pijn. Haha. Grapje, dit is niet de manier waarop ik doodga. Moest het zo makkelijk zijn, was ik allang vertrokken naar mijn vorige leven. Lang verhaal, ik leg het wel later nog een keer uit. Nu heeft mijn humor even de tijd nodig om iets te bedenken.

'Komaan meid, voor wat was die kogel nodig?'

Ze bekeek me angstig. Verbaasd, met wijd opengesperde ogen en open mond, richtte ze opnieuw het pistool op me. Nu tegen mijn borst, ongeveer op de plaats waar mijn hart zich bevindt, althans als het er zat. Ik kan niets voelen, geen pijn, geen liefde. Het is wonderbaarlijk dat ik een gevoel voor humor heb.

Ik dronk rustig van mijn glas, terwijl ze zo nodig nog eens de trekker moest overhalen. Het bloed spatte tegen mijn kaak. Mensen, ze zullen het ook nooit begrijpen. Ik bekeek mijn nieuwe T-shirt, die vol hing met bloed. Er was niet veel meer te zien van het wit.

'Deze ga je betalen.'

Ik ging recht staan. Wat was ze klein, ik torende hoog boven haar uit en moest mij bijna bukken om haar aan te kunnen kijken. Eén ding maakte haar zeer interessant: haar vastberadenheid.

Had ik maar zoveel ballen als haar, dan kon ik weer verdwijnen uit deze saaie wereld. Excuseer me, ik rakel mijn zielige verleden op. Mijn zelfmedelijden wil soms ook even zijn gevoelens kwijt. Ik zal van nu af aan niet meer afwijken.

Ik trok mijn bloed doordrenkte T-shirt over mijn hoofd en probeerde mijn wonde ermee te stelpen.

Haar blik bleef rusten op mijn ontblote buik. Ik neem het maar niet kwalijk, ik ben buitengewoon aantrekkelijk. Zeker voor iemand als zij, een mens.

'Heeft je moeder nooit verteld dat staren zeer onbeleefd is?'

Nog steeds met haar geweer op mij gericht, verplaatste ze haar gewicht ongemakkelijk van de ene voet naar de andere en zonderde haar gezicht af. Ik duwde de loop naar beneden totdat ik bedacht dat het een zeer riskante zaak was. Ik wil het mooiste deel van mijn lichaam niet kwijt. Met een hand sloeg ik het maar uit haar handen. Het betekent niet dat ik niet dood kan gaan, dat ze daarom niet bepaalde stukken van mijn lichaam kan schieten. Ongelukken zijn snel gebeurd!

Ze bleef aan de grond genageld, bevroren, alsof haar ziel was opgestegen uit haar lichaam. Ik kon haar niet achterlaten. Ze zou kunnen vertellen over wat er zonet was gebeurd. Dit was mijn kans om het af te maken. Ik moest enkel deze kans, aan mij geschonken vanuit de hel, met beide handen grijpen.

De dood zorgt ervoor dat we leven. Iedereen wil zo lang mogelijk in leven blijven. Ze hebben schrik dat ze worden vergeten of geen kans meer krijgen op een nieuw begin. Maar voor een levenloos wezen zoals ik, komt het einde niet in zicht. Sorry voor mijn filosofische waarden, ik verveel me gewoon steendood. Haha, mijn humor had je niet zien aankomen. Deze moet ik even noteren in mijn mentale notitieblok voor het geval ik er nood aan heb. 

'Luister, je gaat met me mee, of je nu wilt of niet.'

Ze opende haar mond al om te protesteren, maar ik was snel genoeg om die tegenreactie te smoren.

Ze probeerde haar los te wringen uit mijn greep waardoor haar asblonde lokken heen en weer vlogen. Ik sleepte haar mee tot aan de deur, maar verder kreeg ik haar niet. Ze maakte het me krap lastig.

Met mijn vuist sloeg ik haar tegen haar kaak waarbij ze haar hoofd stootte tegen de muur. Haar donkere ogen rolde in hun kassen en ze zakte door haar knieën. Buiten bewustzijn, lag ze neer op de vloer. Nu ze vredig neerlag, kon ik haar beter bekijken. Haar ronde gelaat dat werd omringd door haar kortgeknipte haren, zag er vrij jeugdig uit. Ze leek minderjarig, hoogstens twintig jaar oud. Haar lichaam was van top tot teen gekleed in het zwart.