Een liefdesbrief van Satan

WEES MAAR NIET BANG, IK BEN ANGSTAANJAGEND.

Het meisje lag in mijn bed vredig te slapen. Om ongelukken te vermijden had ik haar ontdaan van al haar wapens. Ze had meer gewicht mee van allerlei wapens dan haar totale lichaamsgewicht. Drie handgeweren, verschillende dolken, kogels, een boksbeugel, breekmesjes, ...

Haar grijze rugzak met haar persoonlijke spullen in had ik naast het bed gezet.

Ik had geen idee hoe ik haar zo snel mogelijk wakker kon maken. Maar het geluid van mijn zware voetstappen leek voldoende. Ze schrok wakker uit haar slaap en zocht naar haar wapens. Ik kon maar net zo goed met de deur in huis vallen.

'Je hebt maar één taak voordat ik je kan vrijlaten. Je moet verliefd op me worden, zo simpel is het eigenlijk.'

In principe moet er niet veel gebeuren voordat ik de wereld kan verlaten. Voor mensen is een messteek in het hart of een schot in het hoofd dodelijk. Er zijn nog miljoenen andere manieren, teveel om op te noemen. In mijn geval heb ik maar één opties: een geliefde meenemen naar de dood.

Ze snoof en bekeek me verbitterd aan van kop tot teen.

'Ik moet niets!'

Mijn ogen veranderden in spleetjes terwijl ik haar rechter pols beet nam. Laten we eens zien wie hier aan het langste strookje trekt.

'We kunnen dit op de gemakkelijke of moeilijke manier doen.'

Ze inspecteerde haar nagels van haar andere hand grondig terwijl ze me bleek te negeren.

'Laat me los.'

Zonder aandacht aan me te schenken schudde ze met haar arm om los te komen uit mijn greep. Toen ze door had dat het niets veranderde aan de situatie boorde ze haar vuist in mijn gezicht. Roerloos bleef ik staan, het maakte me alleen kwaad. Nog geen enkel meisje had geprobeerd wat zij heeft gedaan. Meestal vallen de vrouwen direct voor mijn uiterlijk of mijn charmes. Maar deze brommerige griet stelde het niet op prijs dat ik haar had meegenomen naar mijn paleis en haar het hof maakte. Blijkbaar kan het leven me nog van mijn sokken blazen.

'Ik zie dat je de moeilijk manier verkiest.'

'Je kan rotten in hel.' Spuugde ze me toe.

'Dat is het plan.'

Ze rolde met haar ogen.

'Laten we een overeenkomst maken. Aangezien je me bijna hebt ontdaan van mijn prachtige leven -al is dat praktisch niet mogelijk - moet je iets voor mij terugdoen. Je moet voor me vallen. Ik wil er geen druk op leggen maar liefst zo snel als je kan.'

'Ik ken je niet eens en ik wil je ook helemaal niet kennen.'

'Maak jij dan de overeenkomst, wat heb je nodig in ruil?'

Ze keek me bedachtzaam aan en perste haar lippen op elkaar.

'Als je me naar een plaats brengt zonder dat iemand merkt waar ik ben, zal ik het proberen.'

'Hoe weet ik dat je me niet bedriegt?'

'Je mag mijn kop eraf knallen als ik dat doe.'

'Interessant!'

Het enige probleem is dat ik een mentale veiligheidspalm heb die me beperkt in mijn vermoordkwaliteiten. Maar dat weet zij natuurlijk niet. Ik kan het toch gewoon proberen?

Ze keek rond in de kamer. Er stond niet veel in buiten wat meubilair, enkel een paar spullen slingerde rond op de grond. Ik had het nooit ingericht. Ze liet haar vinger glijden over de kast en bekeek het stof dat was blijven plakken op haar vingertop.

'Waarom moet ik verliefd op je worden? Heb je niemand anders? Of een van die rare fetisjen dat anderen afschrikt.'

'Je zou eens moeten weten, de vrouwen hangen rond mijn nek.'

Ze trok haar boven lip op en snoof verbitterd.

'We vertrekken morgen, maar we moeten eerst een tussenstop maken bij mijn huis.'

Het enige wat ik me afvroeg op dit moment, is waarom ze zo geheimzinnig deed. Het leek wel of ze in een soort maffia-zaak was verwikkeld.