Creepypasta karakter hikayeleri

Candy Pop(the purple balloon)

Böyle zamanlar, keşke arkama bakmadan kaçabilsem gibi dileklerde bulunmama sebep oluyor. Çığlık atmak istiyorum ama ailemin sebep olduğu stres yüzünden sadece içimden ağlayabiliyorum. Babam ve üvey annem sürekli bir et parçası için kavga eden bir çift aslan gibi birbirlerine saldırıyor. Burada huzur yok ve bazen bir deliğe girip bir daha çıkmamayı diliyorum. Her gün, sadece biraz daha iyi olsun diye Tanrı'ya umutsuzca dua ediyorum ama o asla bir şey yapmıyor. Hiçbir şey daha iyi olmuyor.

Artık beklediğim tek şey uyumak. Üvey annemin baskısı ve ihmali gün geçtikçe sadece artıyor. Bazen yatakta uzanıp eğer gidersem ailemin ya da arkadaşlarımın beni özleyip özleyemeyeceklerini düşünmeden edemiyorum. İnsanlar benim için ağlar mı yoksa sadece yollarına devam mı ederler? Hissettiğimi hatırladığım tek sevgi ďuygusu babamdandı ama son zamanlarda işler daha da kötüye gitti. Kavgalar daha şiddetli hale geldi ve onu ağlayıp bir mucize olması için dua ederken bulduğum günler oldu.

Hava karardığı zaman, odamda oturmuş saatlerce onları dinlediğimi fark ettim. Artık tartıştıklarını duyamıyordum. Yukarıdaki saatin lanet olası gıcırdama sesi sadece hayal kırıklığıma katkıda bulundu. Bu ürkütücü sessizlik, daha fazla dayanamayacağım ana kadar anksiyetemi artırdı. Kapıya ulaştım ve daha kapı koluna ulaşamadan kapı açıldı. Babam dövülmüş, kırılmış ve her yeri morarmıştı. Yavaşça ona doğru yürürken yorgun yüzüne baktım. Sonra, orada her şeyin artık yettiğine karar verdim ve babamın elini tuttuğumda tüm mantığımı kaybettim.

Gücümü topladım ve üvey annemi ittirerek yanından geçtim. Babamı arabasına çekiştirirken kadının yüzünde oluşan öfke beni paniklemişti. Onu yolcu tarafına aldım ve sürücü tarafına geçtim.

Babamın araba anahtarlarını ararken çılgınca kapıları kilitledim. Üvey annemin adımı lanetlermiş gibi hırladığı kelimeleri duyabiliyordum. "ALEXA!" Boğuk bir sesle bağırdı.

Aklımdaki tek düşünce elimden geldiği kadar hızlı bir şekilde babamı buradan uzaklaştırmaktı. Elimdeki küçük fenerle anahtarları bulmaya çalışırken panikledim. Şoför tarafının yan camına gelen ani yüksek bir patlama beni şok durumuna soktu. Annem elindeki beyzbol sopasını tekrar cama vurduğunda korku içinde çığlık attım. Bu, sonunda babamı sisli durumundan kurtarmaya yetmiş olmak zorundaydı. Aniden beni tuttu ve koltuktan itti. Torpido gözünden anahtarlarını alıp hızlanmadan önce arkamızda duman ve patinaj izleri bırakarak arabayı çalıştırmıştı.

Panik hissim babam arabayı yolda uçarcasına sürerken daha da arttı. Yavaşlaması için yalvardım ama o sadece arabayı daha fazla hızlandırdı. Arabanın kontrolden çıkmaya başladığını hissedebiliyordum. Camın kırılma sesini duymadan önce gelen ani darbe ikimizi de şiddetle sarstı. Beni güvende tutan emniyet kemeri koptu ve aniden tüm dünya karardı.

Çok izole edilmiş hissettim. Altımdaki soğuk ve sert zemin, gözlerimi açar açmaz tüylerimi diken diken etti. Ayağa kalkarken ani ve şiddetli bir acıyla sarıldım. Sert inişten dolayı başım zonkluyordu. Kendimi sakinleştirmeye çalıştım ve duyabildiğim tek şeyin araba alarmının içi boş sesi olduğunu fark ettim. Başka ses yoktu. Tenime dokunan serin esinti bile sessizdi. Etrafıma bakınırken yavaşça ayağa kalktım. Bir şeyler yanlıştı.

"Baba?!" Seslendim ama cevap yoktu.

Tekrar bağırdım, hala cevap yoktu. Dehşet içinde sadece sessizliği duymak için tekrar tekrar çığlık atmaya başladım, o kadar çok çığlık attım ki boğazım acımaya başladı. Sadece babamı değil sesimi de kaybetmeden önce durmam gerekiyordu. Hırpalanmıştım ve gözlerimi ovuşturmadan duramıyordum. Gözlerimi ne kadar çok ovuşturursam, etrafımdaki ışık o kadar karanlıkta kayboluyordu. Gözlerimi açtığımda kendimi huzursuz hissettim. Aniden tek bir spot ışığıyla kör oldum, etrafımdaki her şey kayboluyor gibiydi. Hafif bir çıngırak sesinin yankılandığını ve ardından kahkahaların geldiğini duyabiliyordum. Babam olduğunu umarak seslendiğimde endişemin tekrar arttığını hissettim.