Her yer karanlıktı. Hiçbir şey göremiyordum. Vücudumdaki terden dolayı oluşmuş küçük damlacıkları hissedebiliyordum.
Nefes alamıyordum içimde bilemediğim garip bir his vardı. Etrafta hiç kimse, yoktu. Yalnız başımaydım. Ortamda ölüm sessizliği vardı. Hatta daha kötüsü. Aniden açılan ışık gözlerimi buruşturmama neden olmuştu.
Karşımda hiç görmediğim, hatta görmeyi bile tahmin edemeyeceğim bir adam vardı.
O kadar korkunç bakışlara sahipti ki... Bana yaklaştı ve önümde durdu. Daha da yaklaşmaya çalışıyordu, ama onu durduran bir şeyler vardı.
Ne olduğunu ben de bilmiyordum. Önünde sınır varmış gibi geçemiyordu işte. Garip bir şekilde ben de hareket edemiyordum. Bakışlarımı gözlerindeki hiç bir parıltısı olmayan karanlığa dikerek nereden geldiğini bilmediğim kolumdaki iplerden kurtulmaya yeltendim. Ama nafile.
İpler o kadar sıkıydı ki. Hatta bir ara nefes bile alamadığımı farkettim. İpler tenimi yırtacakmış gibi sıkıca bağlıydı kollarıma.
Ağzından çıkan sözcükler tüylerimi diken diken hâle getirirken korkudan titrediğimi anladım. "Güzel günler seni bekliyor". Ses tonu bile vücuduma korku dalgası yayarken, bana dokunmasını düşünemiyordum.
Daha sonra elini beline götürdü. Ne yaptığını, yapacağını izliyordum sadece. Ağır ağır hareketlerle belindeki silahı çıkardı ve bana doğrulttu. Gözlerim karalırken silahtan ne kadar nefret ettiğimi anladım bir daha.
"Bu bir kabus" diye düşündüm kendi kendime. "Hayır değil" dedi karşımdaki adam. Bana cevap verirken farketmiştim sesli bir şekilde düşündüğümü.
Rüya olsaydı çoktan uyanmış olmaz mıydım? Gözlerimi kapatarak hayata geri dönmeyi denedim.
Dakikalar sonra gözlerimi yeniden açtım ve hâlâ karşımda o vardı. "Kimsin?" dedim. Ama sesim bir fısıltıdan bile yavaş çıkıyordu. Ben bile duymazken ondan beni duymasını bekliyordum.
Bir ses gelmeye başlamıştı. Duvarlara değerek yankılanan ve odayı âdeta inleten ses. Etrafa bakıyordum, ama nereden geldiğini bulamıyordum.
Sesi bulmak amaçlı verdiğim savaş sonrası karşımda hiç kimsenin olmadığını farkettim. Şu anda herşey birbirinin üzerine gelmiş, kafamın içerisini allak bullak etmek için çabalıyorlardı.
Kulaklarımı tutarak, sesten kurtulmaya çalıştım ama başarısızdım. Hep olduğu gibi. Ses benim "duymamak adına" verdiğim çabalara karşın hiç durmadan çalıyordu.
