Verdwaald

Het Besluit

Als Ruby die middag thuiskomt, komt Ruby's moeder naar haar toe.

"Hey Ruby, je weet oma Nancy toch nog wel?" Ruby knikte, oma Nancy was haar favoriete oma.

"Nou, het gaat heel slecht met haar en je vader en ik gaan een paar dagen naar oma Nancy toe om haar te verzorgen. Dat betekent dat je ongeveer zo'n vier dagen alleen thuis bent."

Ruby kon haar oren niet geloven. Vier dagen allen thuis? Was dit een droom? Ruby was blij dat ze eindelijk vier dagen zonder haar ouders door kon brengen. Alleen toen bedacht ze dat ze morgen weg zou lopen. Dat is waar ook, dacht Ruby, ze moest haar spullen nog klaarleggen. Ze vond het alleen minder dat het slecht ging met haar favoriete oma. Als er maar niks ergs met haar gebeurd! Ach ja, als Ruby weg was zou ze haar oma toch nooit meer zien.

Ruby's moeder loopt naar de koelkast.

"Kijk, ik heb hier wat eten in de koelkast wat je kan eten als wij weg zijn, maar je kan ook altijd nog pizza bestellen of zoiets dergelijks," Ruby's moeder loopt naar de Tafel en legt daar een briefje van twintig neer. "Als je nog geld te kort komt."

"Eh...dankje." zegt Ruby verward "Wanneer vertrekken jullie eigenlijk?"

"We willen vanavond weg gaan. Maar denk erom, geen feestjes en geen rotzooi overal laten slingeren. Ik zou het huis graag weer terug zien zoals we hem hebben achtergelaten."

"Ja ja, komt goed" zegt Ruby en denkt in zichzelf "Ga nou maar!"

Later die avond als de ouders van Ruby weg zijn, pakt Ruby haar spullen bij elkaar voor morgen. In plaats van haar schoolboeken die ze eigenlijk in haar tas zou moeten doen, doet ze wat kleren, haar portemonnee met het briefje van 20 euro die haar moeder haar had gegeven, mascara, haar mobiel, haar Ipod en voedsel.

Ze loopt naar een spiegel en bekijkt zich zelf eens. Mackenzie en Tessa hadden gelijk, ze was lelijk, mager en haar gezicht was niet een met een trol te vergelijken zo lelijk was ze.

Ruby zucht diep. "Wat moet ik nou met mijn leven? Ik heb niet eens vrienden, laat staan familie die om me geeft." Dacht ze hardop.

Ze kijkt achter zich naar de muur waar foto's van haar moeder en vader hangen. Er hangen maar twee foto's van Ruby. Ze was op allebei de foto's heel klein. Op de ene eet ze een ijsje. "Goh, wat ben ik daar vrolijk, zeg." zegt Ruby een beetje verbaasd. De andere foto waar ze opstaat, staan haar ouders ook op. "Daar lijken we egt zo'n happy-familie," lacht Ruby "Wat we dus niet zijn."

Ruby zucht opnieuw. "Wat bazel ik nou? Ik lijk wel een loner die zo in zichzelf praat. Oh, wacht, dat ben ik ook!!"

Ruby loopt naar de keuken en pakt een scherp mes. Ze stroopt haar mouwen op en laat het mes langzaam over haar armen glijden. Ze heeft zich wel vaker gesneden als ze zich ongelukkig voelde. Ruby hield er littekens aan over die ze soms opnieuw open sneed, als ze zich ongelukkig voelt. Op sommige plekken bloed het al. Mooi, denkt ze, pijn is fijn.

Ruby stopt pas als ze zich bedenkt dat haar moeder heeft gezegd dat ze haar huis net zou willen aantreffen als hoe ze het achter had gelaten en als Ruby door zou gaan dat ze misschien dood zou bloeden. Bullshit, maar misschien is het inderdaad handiger om even te stoppen.

Ruby loopt naar haar radio en zet de volumeknop op z'n hardst. Ruby luistert alleen naar Metal en die shit. Ze vind metal awesome!! Haar favoriete band is Iron Maiden. Haar vader haat al die metal shit, maar hij was er nu niet dus kon Ruby eindelijk de volumeknop op 100 zetten zonder ruzie. Ze had hier altijd al van gedroomd. Het was bijna jammer dat ze weg zou lopen, maar dat zou de moeite waard worden.

Ruby keek op de klok. Het was tien voor twaalf. Tijd om te gaan slapen.

"Moet ik dit eigenlijk wel doen?" vraagt Ruby zich af. Wat valt er nog te verliezen? Ruby kan zich niks bedenken. Ze denkt alleen maar aan alle mensen die ze een plezier zou doen als ze wegliep. Haar ouder, Mackenzie, Tessa...

Fack school, Fack the world. Morgen zou ze weggaan, voor altijd.