beni dışarı çıkarttığını anımsıyorum, kendimi o kadar kastım ki o an, ne kolumu tuttuğunu ne de yürüdüğümüzü hatırlıyorum. beni bahçeye çıkartmamış, insanların olmadığı boş spor salonuna getirmiştin. eğer o an aklım yerinde olsaydı emin ol içimden çığlıklar atardım. bana ilk tanışmamızı kollarında atak geçirerek olacağını geçen hafta söyleseydin emin ol bunun seninle tanışmamdan daha ihtimalsiz olduğunu söylerdim. beni tribünlere oturtmuş yanıma geçmişken bile titremem durmamıştı. benimle konuşmak için harekete geçecekken vazgeçiyor, hareketlerimi gözlemliyordun. yüzüne bakamayacak gibi hissediyordum. 'daha iyi misin' dedin en sonunda, cevap verememiştim. 'jaemindi değil mi?' diye sormuştun bu sefer. o an içimde bir şeyler koptu, adımı ağzından duymak beni olduğumuz yerden çok başa yerlere götürdü. sakinleştim, nefesimi tuttuğumu fark ettim o an. uyuyamadığım için altı mor halkalar barındıran, ağlayamadığım için kızaran gözlerimi saklamadan seninkilerle buluşturmaya cesaret ettim. solgun tenimi gezen irislerin benimkilerle buluştu. gözlerinde endişeni görmüştüm. başımı salladım usulca. beni rahat hissettirmek istercesine dudakların kıvrıldı yukarıya doğru. işte tam o an sana tekrar aşık oldum ben.
