Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Wanda,Pietro ve Peter burada 18 yaşındalar. Sende 18'e girmek üzeresin. Pietro ölmedi, İnfinity War zamanı.
Her şey, insanların seni dışlamasıyla başladı. Henüz 17 yaşını doldurmamış bir genç kızdın, babanın kim olduğunu bilmiyordun bile. Annen öldüğünde 14 yaşını doldurmak üzereydin, üç yıl kolay geçmemişti. Tek bir akraban bile yoktu, değişik mor renkli bir adam çıkıp gelene kadar.
"Burada ne arıyorsun, küçüğüm?" Sana meraklı bakışlar atarken onun iyi biri olmadığını anlayabilmiştin. Ona bakmadın, cevap vermedin bile. Sadece yıkılmış şehrini izliyordun. Şehrini yıkan bu adam senden ne istiyor olabilirdi ki?
"Bana bak, küçüğüm." Kocaman, sert elini senin yüzüne yaklaştırdı. Zayıf vücudun, onun kocaman ellerinin yanında minik kalıyordu. Kızarmış gözlerini ona çevirdin, "Annemin mezarını yerle bir ettin, tek kalan evimide."
"Bir baban yok mu? Ya da başka bir tanıdığın? Annenden başka kimsen yok mu?" Başını olumsuz anlamda salladın, ayağa kalktın ve yerle bir olmuş evi ona gösterdin. Güçlerinle biraz olsa düzgün gözükmesini sağladın.
"Burası benim evimdi, senden önce. Babamı tanımıyorum ya da öyle biri var mı bilmiyorum. Tek bildiğim onunda beni bilmediği ya da önemsemediği. Burasıydı, annemin dediklerine göre..."
Genç kadın minik kızının saçlarını okşadı, dünyanın bir ucundaki adamdan olan kızının... Gözleri uzaklara daldı, kızı sekiz yaşına girmişti. Kendisinin hastalığı her geçen gün ilerliyordu, ancak kızının ne olursa olsun zorluklarla başa çıkabileceğini biliyordu.
"Y/N," ismi döküldü dudaklarından. Küçük kızı anında ona döndü, meraklı bakışları ve yüzündeki minik gülümsemesi annesinin vicdan azabını biraz daha fazlalaştırdı. "Bak meleğim," dedi eliyle bulutları göstererek. "Senin baban orada, onunla oraya bakarak konuşabilirsin. Seni bilmiyor ama bilseydi seni çok severdi..."
"Benim babam kim?" Dedi minik kızı, sorması gereken soru buydu zaten. Merak edecekti, bilmek isteyecekti... Genç kadın nefes verdi, "İsmi T- Edward, Y/N. Onun ismi Edward."
Y/N'in gözleri büyüdü, bu ismi bir kez daha duyduğunu hatırladı. Nerede duydum, diye düşündü. Düşündü, düşündü, düşündü. En sonunda içeride duran televizyonu gördü, "Anthony Edward Stark," ismini hatırladı. Ama babası o olamazdı, o Amerika'nın bir ucundaydı, kendisi başka bir ucunda...
"Ben sadece seninle mutluyum, anne." Dedi minik Y/N, annesinin elini tutarak. Genç kadın, Julia Y/L/N, kızını dünyadaki tüm kötülüklerden saklamak istedi. Geleceği görme gücüne sahipti, ancak istemediği sürece geleceği göremiyordu. Bakmak istemedi, kızının geleceğine karışmak istemedi. Çünkü eğer gelecekte o yoksa, o geleceği görmek ona zarardan başka bir şey vermezdi.
