CEZA PAYI 2

4.Bölüm:

  "Evlenelim Ezgi."

Ne düşüneceğimi bilemiyordum.Tek bildiğim Tufan saçmalıyordu.Ne evlenmesinden bahsediyordu.Böyle bir şeyi asla yapamazdım.Tufan Deniz'in kardeşiydi ve ben onunla asla evlenemezdim.Ben kimseyle evlenemezdim.

" Ezgi pat diye dedim biliyorum ama açıklamama izin ver lütfen."

Hala konuşuyor olması beni daha çok sinirlendiriyordu.

"Ne saçmalıyorsun sen ya?! Ne evlenmesi.Asla olmayacak böyle bir şey asla."

Tepkimi çok net ortaya koymuştum.Asla evlenmeyecektim.Bu Denize ve kendime ihanet olurdu.

"Ezgi lütfen izin ver bana durumu açıklayayım."

Gözlerimin ta içine bakıp yalvarıyordu ama ben dinlemek istemiyordum en azından şuanlık.

"Tufan lütfen bana izin ver şuan konuşmak istemiyorum."

Tufan peki dercesine kafasını salladı ve hemen odama gittim.Soğuk bir duş almalı ve uyumalıydım.Şuanlık tek istediğim buydu.Apar topar banyoya girdim soğuk suyu açıp kendimi gevşetmeye çalıştım.İşe yaramıyordu.Neden işe yaramıyordu!Korkmaya başladım başım dönüyordu hemde çok dönüyordu.Hayır şuan burada fenalaşamazdım,zamanı değildi.Bacaklarım bedenimi taşımayacak kadar kötü durumdaydı.Kendimi zorda olsa banyodan dışarı atmayı başardım ve üstüme bornozu geçirip Tufana bağırmaya başladım ama ses gelmiyordu.Tufan beni duymuyor muydu?Yoksa beni bırakıp gitmiş miydi?

"Ezgi iyi misin?Ezgiii."

Tufan gitmemişti,yanımdaydı.Ben kendi kafamda senaryo kurup kendim korkutmaktan başka bir şey yapmamıştım.Psikolojim alt üst olmuştu.

"Ezgi hadi kalk hastaneye gidiyoruz."

Tufanı duyuyor ama tepki veremiyordum.Gözlerim açıktı ama hiçbir şey göremiyordum.Sanırım ölecektim.Zaten ölmeliydim hatta geç bile kalmıştım.
     Güçlü duramadığım için kendimden nefret ediyordum.Az bir zorlukta hemen yıkılıyordum.Birinin yanımda olması gerekiyordu.Tek başıma bir hiçtim ben.

"İstemiyorum hastane falan.Senide istemiyorum.Çık dışarı."

Zor durumdaydım ama gerçekten kimseyi istemiyordum.Tufan ise bana acıyarak bakıyor gibiydi ve ben bundan nefret etmiştim.Beni anlamıyordu ve ben bundan da nefret etmiştim.Ben her şeyden herkesten nefret etmiştim.
  Dakikalar içinde odanın içi hıçkırıklarımla doldu.Öyle bir ağlıyordumki sanki yaşadığım her şeyin acısını şuan çıkarıyordum.Ağlamamı asla durduramıyordum.Tufan ise ne yapacağını kestiremiyordu.Haklıydı.Ben bile kestiremiyordum.Tek yapabildiğim ağlamaktı.Her zaman ağlardım   ben.Mutlu olsamda üzgün olsamda.Tek bildiğim buydu çünkü.Aklımdaki saçma düşünceler çoğalırken Tufan yanıma gelmiş ve bana sarılmıştı.Hemde o kadar sıkı sarılmıştı ki.

"Ezgi bana her zaman her şeyi anlatabilirsin.İçinde tutma.Kendine zarar veriyorsun.Farkındayım acın büyük ama unuttuğun bir şey var benimde acım büyük.Hatta belki senden daha büyük.Yanlış anlama sakın beni acılarımızı karşılaştırmıyorum.Herkesin acısı kendine büyüktür."

Ne de güzel konuşmuştu Tufan ama ben içimdekileri dökmek istemiyordum.

"Tufan ben anlatmak istemiyorum.Hiçbir şey konuşmak istemiyorum."

Tufan anladım dercesine kafasını salladı.Ama eminimki o benim yanımda olmak her şeyi bilmek istiyordu.

"Bir gün anlatmak istersen her zaman yanındayım Ezgi.Eğer istersen psikoloğa bile götürebilirim seni."

Psikolog.Emin değildim çünkü her şeyi baştan anlatırsam acıyı tekrar yaşardım.

"Hayır Tufan istemiyorum.Ben iyi olacağım.Sadece zamana ihtiyacım var.Tüm bu olanları kaldıramıyorum sadece."

Tufan bana hak veriyordu.Bu olanları kimse kaldıramazdı.Ama kendimi azda olsa toparlamam lazımdı çünkü ben karnımda bir can taşıyordum.Ve psikolojim eminimki onuda etkiliyordu.Artık herhangi bir şey yapmadan önce çocuğumu düşünmem lazımdı.Buna alışmam lazımdı.Her şeyi yoluna sokmam lazımdı ve ilk önce evlenme konusundan başlayacaktım.

"Tufan evlenme konu-"

"Ezgi bunu yeğenimi düşündüğüm için yaptım.Lütfen beni yanlış anlama."

Bu yönden bakmadığım için kendimden utanıyordum.Tufanın kötü bir niyeti yoktu ama ben öyle anlamak istemiştim.Bebeğimin babasız büyümesini istemediği için böyle bir teklifle gelmişti,haklıydıda.Ne diyecektim bebeğime.Yapamazdım.Onuda kalbi kırık bir şekilde büyütemezdim.

"Tufan ben seni çok yanlış anladım.Kusura bakma lütfen."

"Ezgi yanlış anlaman çok normal çünkü hiçbir açıklama yapmadan pat diye dedim."

Tufan utanıyordu ama utanmamalıydı çünkü gerçekten yanlış bir şey yapmamıştı.

"Evlenelim Tufan.Çocuğuma babasının öldüğünü deyip onuda üzemem.Onu yarım bırakamam."

Tufan tebessüm ederek karnıma dokundu.Yeğenini şimdiden bu kadar çok seven adam doğduktan sonra ne yapardı?Tufan banada bebeğimede çok iyi bakacağına emindim.

"Ezgi o zaman 1 Ekim'e alıyorum tarihi."

1 Ekim doğum günün.Bir hafta kalmıştı.
Az kalmıştı hemde çok az.Hazır mıydım?Bilmiyordum.Açıkcası evlenmek korkutuyordu beni ama her şey bebeğim içindi

"Birde Ezgi 1 Ekim sana bir şey hatırlatıyor mu?"

"Hayır sadece doğum günüm işte."

Başka ne olabilirdi ki bilmiyordum.Şuan düşünemiyordum.

"Mektup Ezgi.Deniz'in sana 1 Ekimde vermemi istediği mektup."

Mektup.Ne yazıyor olabilirdi içinde hiç bir fikrim olmamakla beraber okumakda istemiyordum çünkü psikolojim kötü etkileniyordu.Ani değişimler yaşıyordum ve ben bundan sıkılmıştım.Tabiki Deniz kalbimdeydi ama onunla ilgili bir şey görmek ve duymak sadece beni üzüyordu.

"Tufan ben o mektubu okumasam."
Tufan şaşkın bir şekilde bana bakmaya başladı.Haklıydı normalde şimdi okumak isterdim ama istemiyordum.

"Ben sana o gün mektubu vereceğim Ezgi.İster okursun ister okumazsın bu sana kalmış ama korkaklık ediyorsun."

Biliyorum korkaklık ediyordum ama başka yapabileceğim bir şey yoktu.Ben hep kaçıyordum,yüzleşmek bana göre değildi.O mektubu okumak demek Deniz'e olanları tekrar hatırlamak gibiydi ama Tufan böyle düşünmüyordu.Yinede saygı duyuyordu bana.
  Belki o gün geldiğinde açabilirdimde bilmiyorum.Tek emin olduğum bundan sonra farklı bir Ezgi olacağıydı.

Ben düşüncelerimleyken Tufan yanımdan kalkmış ve aşağı inmişti.Tuhaf olan ise aşağıdan sesler geliyor olmasıydı.
  Hemen kalktım ve aşağı indim.Keşke inmeseydim.Ne zaman kendimi toparladım desem bir şey oluyor ve başa dönüyordum.Bu beni çok yoruyordu.Şuan karşımda asla beklemediğim bir insan duruyordu.

Annem.