Na Caro's ontdekking en het in de boeien slaan van de moordzuchtige voodoo dader, staat Caro voor een nieuwe uitdaging.
Samen met Jaimy wordt ze uitgenodigd voor de detective 10-daagse, georganiseerd bij de welbekende advocaat en privédetective Dag...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
‘Nou Captain, je ziet eruit alsof je net bent achtervolgd door slenderman.’ Grapt Jaimy als ik beneden kom om te ontbijten. ‘Heb je een zware nacht gedraaid?’
Ik reageer eerst niet, bang om weer te stotteren of te trillen. Mijn handen trillen overigens nog steeds een beetje. Ik doe gewoon alsof ik enorm moe ben en wrijf in mijn ogen.
‘Joehoe? Aarde aan Caro.’ Grapt Nicole.
‘Slecht geslapen. Ik had last van een steekmug die ik maar niet dood kon krijgen.’ Lieg ik op een slaperige toon. ‘Ik haal even een kop thee, misschien helpt het.’
Het is een goed excuus om ze voor nu even te ontlopen. Ik heb besloten het ze niet te vertellen. Ik wil de sfeer niet verpesten, of iedereen onrustig maken, of ervoor zorgen dat niemand meer kan functioneren. En misschien, als de dader zich onder ons bevindt, is zelfs mijn leven in gevaar als ik het aan iemand toe vertrouw. Het zou niet voor het eerst zijn dat ik roekeloze beslissingen maak, en ik weet ook dat ik dat absoluut niet nog een keer wil.
Ik maak even wat verse muntthee met honing voor mezelf en loop weer terug. Ze kijken me allemaal wat wantrouwend aan, maar staan zo te zien niet in de positie om een discussie te beginnen of om me stekende vragen te stellen. Gelukkig maar, want ik weet niet of ik op deze vragen wel normaal antwoord zou kunnen geven.
Ik haat het om te zien dat ik de sfeer heb verpest. Iedereen was zo vrolijk toen ik beneden kwam, maar die stemming was al gauw genoeg overgewaaid toen ik bij ze kwam. Nu zit iedereen hier zwijgend een kant op te staren.
Met een diepe zucht ga ik onderuitgezakt op een stoel zitten en kijk ik niet op naar de rest. Ik weet dat ik er absoluut niet bij zit als iemand die een slechte nacht heeft gedraaid. De meeste mensen zijn dan chagrijnig, of maken extra veel grapjes om hun humeur te verbergen, of zijn uitgehongerd wegens slaapgebrek. Ik zit hier slechts zwijgend aan een tafel met een simpel heet glas in mijn trillende hand.
‘Weet je zeker dat er niks is?’ Vraagt Jaimy voorzichtig. ‘Het theewater klotst nog net niet uit het glas. Je hand trilt.’
Ik probeer zo oprecht mogelijk te glimlachen. ‘Nee hoor, ik heb het gewoon een beetje koud. De radiator deed nogal raar.’
‘Misschien moet je dat dan even laten checken.’ Stelt Jaimy voor. ‘En sinds wanneer heb je last van steekmuggen? Je kunt toch een hor voor je raam doen?’
‘Simpelweg vergeten gisteren.’ Zeg ik schouderophalend.
Hij kijkt me wantrouwend aan. Iedereen heeft stilletjes geluisterd naar mijn antwoorden, en lijkt ook niet echt de waarheid in mijn kleine excuses te kunnen vinden. Het waren misschien ook niet de beste antwoorden die ik had kunnen geven, maar zo snel kan je niet echt aan iets anders denken.
‘Kan ik je even onder vier ogen spreken?’ Vraag Jaimy, om niet al te duidelijk te laten merken dat hij me niet geloofd.
‘Nee.’ Zeg ik slechts simpel. Hij kijkt me raar aan.
‘Laat ik het dan zo zeggen; Wij gaan onder 4 ogen spreken.’ Zegt hij streng, alsof ik een ongehoorzame peuter uit groep 1 ben.
Er knapt iets in mij. ‘Nee. Jij gaat mij niet vertellen wat ik moet doen.’ Zeg ik dreigend. Ik sta automatisch op uit mijn stoel. ‘Bemoei je niet met mijn zaken.’
Hij lijkt uit het veld geslagen. Het was niet mijn bedoeling geweest zo hard tegen hem uit te vallen, maar ik wil hem wel echt laten merken dat mijn zaken serieuze zaken zijn en dat ik geen behoefte heb aan praten. Aan de andere kant, hij moet mij niet vertellen wat ik moet doen, want dan raak ik erg geïrriteerd.
Ik denk verder niet meer na en loop gewoon weg, naar de trap, stiekem in de gaten houdend of iemand mij volgt of niet. Als dat niet het geval is, blijf ik op de eerste trede staan en spits ik mijn oren om te horen wat ze te zeggen hebben. Ik wil peilen wat ze denken nu ik weg ben.
‘En daar hebben we dus alweer een probleem.’ Zucht Jaimy geërgerd.
‘Misschien is ze wel echt moe en chagrijnig.’ Zegt Nicole, maar met zo weinig overtuiging dat zelfs zij het waarschijnlijk niet geloofd.
‘Nee, ik ken die toon. Caro zegt nooit iets totdat je haar uiteindelijk ergens halfdood uit een kelder moet vissen.’ Zegt Jaimy serieus.
Ik geef hem niet direct ongelijk. Hij kent me op dat vlak wel erg goed nadat ik met hem op ben gaan trekken. Daarnaast heeft Heidi ook al een leugendetector à la Caro in zich geprogrammeerd en kan ik ook daar niet wegkomen met een paar leugens. Die twee hebben dus duidelijk al een noodplan zitten spitten voor het geval ik weer eens iets idioots zou doen.
‘Dat moeten we niet hebben.’ Zegt Ivan direct. Zo direct dat het me bijna verbaasd. ‘Ik ga wel even naar boven. Ben zo terug.’
Ik maak als de wiedeweerga dat ik in naar kamer kom en doe de deur op slot. Hij mag mooi aankloppen en wachten tot ik de deur open heb gedaan voordat hij naar binnen komt. Of nog beter; hij blijft daar maar mooi staan.
‘Caro.’ Zucht Ivan en hij klopt op de deur. ‘Weet je 100% zeker dat er niks aan de hand is?’
‘Ja, 100%. Ik ben gewoon enorm moe, dat is alles.’ Lieg ik. ‘Ik zou het wel zeggen als er iets aan de hand was.’
Ik kan zijn gedachten nu al horen: Niet als ik Jaimy moet geloven. Ik kan het hem niks kwalijk nemen.
‘Beloof je het ons te zeggen als er iets aan de hand is?’ Vraagt hij dan.
Hier moet ik over nadenken. Ik breek niet graag beloftes en wil ze eigenlijk niet langer voorliegen, maar daarnaast heb ik vrij weinig keus. Dit is een typische “Zeggen is zilver, zwijgen is goud” situatie, maar dan misschien wel next level. Het is eerder een strikvraag te noemen.
Daarom besluit ik het antwoord te geven wat mij het beste lijkt. ‘Ja, ik beloof het.’
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
