Detective Undercover

35| De Fik Erin

Ik haal het klepje van het ventilatiesysteem af en stap in de slecht verlichte kelder van villa Urban. Jaimy is inmiddels klaar met zijn deel, en nu is het aan Ivan en mij om de rest te doen. Het is niet veel, want het plan van Dagmar en Grover zat zo goed in elkaar dat er vrij weinig uitwegen overbleven, dus dat is alleen maar voordelig voor ons. 

Ik kijk even rond, op zoek naar iets zwaars wat ik tegen de deur van de kelder kan zetten als blokkade. Er staan hier zoveel dingen, maar ik heb echt iets heel zwaars nodig. Iets wat eigenlijk ik niet eens kan tillen. Misschien meerdere dingen. De deur mag onder geen enkel beding opengemaakt worden. 

Dan valt mijn oog op een grote ijzeren tafel die al tamelijk dichtbij de deur staat. Ik loop er naartoe en probeer hem bij de poten op te tillen, wat al gelijk zo goed als onmogelijk is. Dat is aan de ene kant een voordeel, maar aan de andere kant ook een nadeel, omdat ik hem zo niet voor de deur kan schuiven.

Het lukt me alleen om hem een paar kleine centimeters vooruit te schuiven, maar dat is dan ook het verste wat ik kom. Uiteindelijk zak ik er gewoon bij neer en ga ik op de grond zitten, mijn brein krakend om te bedenken wat ik nu moet doen. Als ik zo doorga ben ik over een paar uren nog bezig, en zoveel tijd heb ik nu eenmaal niet. 

Er wordt gerammeld aan het ventilatieklempje. Ik duik eerst verschrikt weg, niet wetende wie er door het ventilatiesysteem op het punt staat de kelder te betreden, maar als ik zie dat het Ivan is die uit de buis komt, kom ik weer tevoorschijn en ga ik staan.

‘Jij schrok je echt kapot.’ Lacht hij met een vermaakte grijns op zijn gezicht.

‘Wat denk je? Als ik helemaal in de stress zit en er opeens iemand hier komt spoken, dan schrik ik daarvan.’ Zeg ik achterlijk. ‘Maar wel goed dat je er bent. Ik kan wel wat hulp gebruiken.’

‘Zeg het maar.’

‘Ik krijg deze tafel hier niet verschoven.’ Zeg ik en ik gebaar naar de ijzeren tafel. ‘Te zwaar.’

‘Je hebt dus de hulp van een paar spieren nodig om deze tafel voor de deur te krijgen. Ik snap hem.’ Grijnst hij vermaakt.

Ik lach even. ‘Word jij altijd zo irritant als je gespannen raakt?’ Vraag ik. ‘Want dan kan ik beter overwegen om een stuk duct tape op je mond te plakken voor de rest van de avond.’

‘Dat zou je niet durven Captain.’

‘Wacht maar jij.’

Met zijn hulp lukt het om de tafel in een paar minuten tegen de deur aan te schuiven en verticaal op te tillen. Ik voel me net een slappe kip als ik bedenk hoeveel sneller het gaat als hij meehelpt. Ik houd me maar gewoon voor dat ik zo ook mijn kwaliteiten heb, en ik later toch geen bodybuilder wil worden. In dat geval kan ik ermee leven. 

‘We moeten terug.’ Zeg ik als ik een blik op mijn horloge werp. ‘Nog zeven minuten. Jeminee, ik weet ook niet hoe ik op moet schieten.’

‘Het is goed gekomen.’ Hij doet een stapje opzij zodat ik de buis in kan. ‘Na u.’

‘Wat galant.’

‘Jullie zijn echt nog maar net op tijd. Wat duurde er zo lang?’ Vraagt Jaimy als ik naast hem op de bank ga zitten. 

Ik kijk naar het trappengat, wachtend tot Ivan ook beneden komt. ‘Ik kreeg geen blokkade voor de deur. Was te zwaar.’ Geef ik als droge uitleg, maar hij stelt verder geen vragen. 

‘Is prima. Het zijn nog drie minuten. Is verder alles ook gelukt?’

‘Als het goed is heeft Ivan alle sleutels gepakt.’ Zeg ik. ‘En als jij alles op hebt gepompt dan zijn we klaar. Ik heb ook nog een paar emmers water klaargezet in de poetskast.’

Ivan komt nu ook de trap af lopen. De eerste paar seconden kijken we allebei vlug weg, maar als ik zie dat Dagmar afgeleid is kijk ik hem weer aan. Mijn blik valt op iets glimmends achter zijn rug. Het zijn alle sleutels van het huis die Dagmar in bezit heeft: de normale sleutels, de reserve sleutels en de reserve reserve sleutels. Ik kijk nogmaals naar achteren om er zeker van te zijn dat Dagmar niet kijkt, en steek dan glimlachend een duim naar hem op. 

23.58u

Er klinkt beweging in de zaal. ‘Dames en heren.’ Begint Dagmar opeens vanuit het midden van de zaal. Ze is op een krukje gaan staan om alle aandacht op zich te vestigen. Het volume van de muziek zwakt langzaam af. ‘Vanavond vieren we het officiële einde van dit geweldige evenement en we willen jullie allemaal bedanken voor het komen en de gezelligheid die jullie gebracht hebben. Hopelijk hebben jullie ook genoten.’ Instemmend gejuich rijst op uit de menigte. Het enige wat ze van mij krijgt is een afkeurende blik. ‘Om het einde zo goed mogelijk te kunnen vieren, hebben we nog een kleine vuurwerkshow om van te genieten. Ik geloof dat dit het wel was.’

Haar kleine speech kun je op verschillende manieren interpreteren: als het einde van haar kleine zegje en het einde van het evenement, en als het echte officiële einde. Ik weet niet of ze het ironisch heeft bedoeld of letterlijk, maar dat maakt in dit geval ook niet uit. Ik weet wat ze van plan is, dus ik kan het interpreteren zoals ik wil. 

23.59u

Iedereen gaat enthousiast bij het raam staan. Ik sta ook op, maar ben niet van plan om naar het raam te lopen. Ik wacht slechts met een bonkend hart tot het begint met knallen. Jaimy legt bemoedigend zijn hand op mijn schouder en we staren beiden naar buiten. Zijn grip voelt gespannen aan.

00.00u

Het begint te knallen.

De eerste minuut gebeurt er niks en mensen lachen en kijken vrolijk naar het vuurwerk. Even heb ik het gevoel alsof ik het verkeerd heb ingeschat en dat Dagmar eigenlijk helemaal niks van plan was, maar je moet je niet laten bedriegen door datgene wat je ziet: je moet op je hoede zijn voor hetgeen wat nog kan komen. Dat is de les die ik hier geleerd heb.

En dat bewijst zich maar weer als de eerste gil de ruimte vult.

De vraag van vandaag:

Wat probeert Caro voor de deur van de kelder te schuiven?

Liefs,

Pageotte