Na Caro's ontdekking en het in de boeien slaan van de moordzuchtige voodoo dader, staat Caro voor een nieuwe uitdaging.
Samen met Jaimy wordt ze uitgenodigd voor de detective 10-daagse, georganiseerd bij de welbekende advocaat en privédetective Dag...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik heb bezoek. En niet zomaar bezoek, maar Ivan en Jaimy. Ze staan voor de deur van mijn kamer ernstig met elkaar te discussiëren. Het ziet er eigenlijk best grappig uit. Meestal lossen jongens meningsverschilletjes op met vechten en stoeien, maar gelukkig blijkt praten ook nog een optie.
‘Hé, is er iets?’ Vraag ik nog zo nonchalant mogelijk. Ik heb het voor elkaar gekregen om mijn tas door het open raam van mijn kamer te gooien, en momenteel heb ik alleen mijn mobiel bij me.
Ze draaien zich allebei verbaasd naar mij om. ‘En waar kom jij ineens vandaan?’ Vraagt Ivan met een frons.
‘Gewoon, van beneden.’ Zeg ik simpel. Ik houd het broodje wat ik vlug uit de keuken heb gepakt een beetje omhoog. ‘Ik had nog niet geluncht en snakte naar een krentenbol. Maar wat doen jullie hier?’
‘Nou, ehm-’ Jaimy heeft moeite om niet betrapt te klinken, en het is bijna lachwekkend. ‘De deur van je kamer was op slot en je reageerde niet dus we dachten dat er iets aan de hand was.’
‘Nee hoor. Ik doe mijn deur altijd op slot voor de privacy die ik als mens ook verdien.’ Zeg ik simpel. Gelukkig werkt mijn gezicht mee vandaag en spat de schuld er niet vanaf. ‘Wat hebben jullie dan gedaan?’
Ze kijken elkaar even aan. Het voelt heerlijk om ze allebei op heterdaad betrapt te hebben zonder dat ze doorhebben dat ik keihard tegen ze sta te liegen. Ik voel me net een juf uit groep drie die net aan twee kinderen heeft gevraagd of ze het toilet onder water hebben gezet, terwijl ik het eigenlijk zelf heb gedaan.
‘We hebben gewoon naar je gezocht.’ Zegt Ivan vlug. ‘We kunnen het niet nog eens hebben dat je plots verdwijnt op een of andere manier.’
‘En daarvoor heb jij nu allemaal spinnenwebben over je heen hangen.’ Merk ik droog op. Ik kijk naar Jaimy, die er net zo bij staat. Ik ben slim genoeg geweest mijn kleren en haar eerst te checken op spinnenwebben en stof. ‘En jij trouwens ook.’
Het ziet er enorm grappig uit. Als ik niet beter had geweten was ik in lachen uitgebarsten om die twee betrapte koppies van ze.
‘Wat zal ik zeggen. We hebben volgens mij alle hoeken en gaten uitgekamd.’ Grijnst Ivan schaapachtig. Hij krabt was ongemakkelijk achter in zijn nek en steekt zijn handen in zijn zakken. Precies zoals ik het graag heb.
Ik grijns een beetje ongeïnteresseerd. ‘Dat is te merken ja.’ Ik wijs even naar een spinnenweb aan Jaimy’s trui. ‘En daar zit nog een spin in.’
Hij werpt een blik op de onderkant van zijn trui en plukt daar een kleine zwart met bruine huisspin uit. Hij kijkt er even naar en zet hem dan op de muur. Het arme beestje weet niet hoe snel hij weg moet zijn en schiet weg in een gleuf in het plafond.
‘Maar er is niks aan de hand, dus jullie kunnen wel weer verder gaan met waar jullie eerst mee bezig waren.’ Zeg ik. Ik werp nog een blik op de twee. ‘Of eerst jezelf even ontmantelen van alle huisstofmijt en spinnenwebben. Ik ga weer even pitten. Tot zo.’
Ik schenk ze beiden een mierzoete glimlach en doe dan de deur met een klap dicht.
Mijn tas is geloof ik het enige wat de worp heeft overleefd. Blijkbaar heb ik hem open laten staan toen ik hem had gegooid. De zaklamp is kapot en de batterijen liggen op verschillende plekken in de kamer. Mijn notitieboekje ligt gevaarlijk op het raamkozijn en er liggen een paar bladzijden verspreid over de kamer. De weinige kleren die er nog in zaten liggen nu ook over de kamer verspreid. De volgende keer moet ik er echt beter opletten wat ik gooi en vooral hoe ik het gooi.
Het eerste wat ik doe is bijna naar het raam toe springen om ervoor te zorgen dat mijn notitieboekje niet wegwaait en naar beneden valt. Ik grijp hem nog net voordat hij uit het raam vliegt. Godzijdank.
Het is dat ik mijn fotoprinter niet bij me heb, maar anders waren de foto’s uit de kelder een aantekening geworden in mijn notitieboekje. Voor nu moet ik maar met pen een paar woorden krabbelen en erop hopen dat mijn telefoon niet plotseling de foto’s besluit te verwijderen zoals hij wel eens met een paar selfies van Heidi en mij heeft gedaan. Selfies zijn dan nog tot daar aan toe, maar van mijn bewijsmateriaal moet hij afblijven.
Als ik de aantekening heb gemaakt leg ik de pen neer en plof ik neer op mijn bed, en ik moet zeggen dat dit een stuk comfortabeler ligt dan de harde vloer van de kamer waar ik door Lotus in opgesloten was. Een heel stuk comfortabeler. En hier heb ik mijn knuffelbeer om me gezelschap te houden en me te troosten. Ik rol me op en klem het stuk stof stevig tussen mijn lichaam en mijn handen.
Ik ben compleet radeloos. Ik ben zoveel te weten gekomen en heb zoveel bewijs verzameld, maar nu weet ik niet meer wat ik ermee moet. Zelf kan ik niks beginnen tegen Dagmar, maar of het nu zo’n goed idee is om Jaimy en Ivan hier ook in te betrekken weet ik niet. Of dat weet ik eigenlijk wel: dat is geen goed idee.
Ivan heeft mijn vertrouwen al een keer hard gebroken door alles over mijn ontdekking van Curan Kent door te lullen aan iedereen in dit huis. En als ik het Jaimy vertel zal het waarschijnlijk, compleet onwetend, ook bij Ivan belanden en dan zal alsnog het hele huis het te weten komen, en dan ben ik er geweest. Dat weet ik zeker. Ik zou andermans leven altijd voor mijn eigen leven plaatsen, maar alleen als er echt geen andere keuze meer is. Deze situatie zou echter verspilling van een leven zijn. Ik doe niet aan verspilling.
Maar ik kan hier ook niet alles alleen verwerken. Al helemaal niet door alles wat Lotus me heeft gezegd. Als ik me hier alleen maar op ga sluiten omdat ik niet weet wat ik met sommige ideeën en feiten moet doen, zal dat niet alleen verdacht zijn, maar zal ook Dagmar een poging kunnen wagen om mij uit de weg te ruimen. Ik moet beide dingen zien te voorkomen, maar dat is een bijna onmogelijke opgave als ik moet kiezen tussen twee onmogelijke dingen.
Ik druk met een zucht mijn gezicht in de teddybeer en besluit een rustmoment voor mezelf in te lassen. Alleen als ik rustig ben kan ik strikvragen beantwoorden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
