Na Caro's ontdekking en het in de boeien slaan van de moordzuchtige voodoo dader, staat Caro voor een nieuwe uitdaging.
Samen met Jaimy wordt ze uitgenodigd voor de detective 10-daagse, georganiseerd bij de welbekende advocaat en privédetective Dag...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
‘Er is brand!’ Gilt iemand. ‘Brand! Brand!’
En inderdaad. Het begon met één enkele slinger, maar het vuur lijkt de weg gevonden te hebben en zijn eigen leven te leiden. Binnen een mum van tijd staan alle vlaggen in de fik en spatten de vonken op de vloer die op zijn beurt ook in vuur en vlam gaat.
Ik wil rennen, de trap op, zo ver als ik kan, maar ineens word ik van achteren vastgegrepen. De moed zinkt me in mijn schoenen als ik zie dat het Cummings is die me er met een stevige greep van weerhoud dat ik naar boven vlucht. Ik begin te gillen en probeer me uit alle macht los te trekken, maar hij is te sterk.
‘Ik zou maar niks proberen als ik jou was.’ Zegt hij met die zakelijke stem die hij altijd gebruikt als hij woorden uitspreekt. Hij draait me om zodat ik het tafereel wat zich tussen Dagmar en Ivan afspeelt kan bekijken en drukt een scherp stuk metaal op mijn keel. Niet voor het eerst, maar nog steeds wel beangstigend.
Dagmar en Grover proberen uit alle macht Ivan mee te trekken, maar hij geeft zoveel tegengas als maar kan. En het lukt hem redelijk aardig, maar tegen Dagmar en Grover samen kan hij niet zoveel beginnen. Daarnaast begint de rook en het vuur hier steeds dichter te worden, waardoor ze niet veel tijd meer hebben om hem proberen mee te krijgen.
‘Het komt door die meid hè?’ Vraagt Dagmar kwaad aan hem. Ze pakt stevig zijn gezicht vast. ‘Je kunt nu nog meekomen met ons. We kunnen je in veiligheid brengen en het leven bieden waar ieder kind alleen maar van kan dromen. Die kansen moet je niet laten schieten voor je eigen leven.’
‘Ik ben oud genoeg om zelf te bepalen wat ik wel en niet doe.’ Zegt hij en hij probeert nogmaals los te komen. ‘Laat gewoon los!’
‘Dagmar!’ Roept Cummings. Ze kijken alledrie op. Ivans gezicht vertrekt lijkbleek. Cummings tikt een paar keer met het stuk metaal op mijn inmiddels bezwete hals. ‘Wat doen we met deze?’
‘Caro!’
‘Doe wat je wilt zou ik zeggen.’ Zegt Dagmar met een grijns. Ze priemt haar blik vol triomf in mijn gezicht.
Dit is niet goed, zelfs een blinde kan dat zien. Ik probeer mijn handen los te trekken en het mes uit zijn hand te slaan, maar hoe harder ik het probeer, hoe minder goed het lijkt te lukken. Ik sta nog net niet met tranen in mijn gezicht te vechten voor mijn leven.
‘Rustig maar, het is zo voorbij.’ Zegt Cummings. Hij kreunt luid als ik op zijn voet stamp. ‘Blijf eens een keer stilstaan jij.’
En dat is wanneer ik eindelijk met een plan kan komen. Stilstaan, dat is sowieso iets wat ik niet graag doe, maar dit keer is het ook daadwerkelijk mijn uitweg. Ik geef nog een laatste ruk naar de zijkant zodat het mes van mijn keel af komt en gooi dan mijn benen met flinke vaart en kracht de lucht in, precies zoals Heidi me geleerd heeft. Op deze manier laat hij me los, kom ik achter hem te staan en klapt hij met een flinke knal tegen de grond aan. Ik gris het mes uit zijn hand.
