Nefret Kokan Papatya

#2

Keyifli okumalar 💜

🥀🔫
______________________________________
7.30

Alarm!
Hemen gözlerimi açtım. Çok heyecanlıyım. Yani... öyle olmak isterdim ama içimde en ufak bir değişiklik hissetmiyorum. Sanki Türkiye'ye değil de köşedeki bakkala ekmek almaya gidiyorum.

Hemen üzerime siyah kot şortumu ve askılımı giydim ve hafif bir makyaj yaptım. Omzuma gelen saçlarımı yukarıdan çok sıkı olmayan bir şekilde topladım. Kahkülümü düzelttim ve aynadaki görüntümü beğendiğim için güldüm.
"Güzelsin be kızım"dedim kendi kendime ve bavulumu hazırlamaya başladım. Yaklaşık yarım saatte bavulumu hazırladım ve aşağıya indim.

"Günaydın kızım"dedi annem her zaman ki güler yüzü ile fakat sonra elimdeki bavulu farketti ve kaşlarını çattı."bir yere mi gidiyorsun?"

Masadaki salatalıktan bir tane ağzıma attım ve konuştum" Aynen anne yolculuk var" nefesimi verdim ve anneme baktım"İstanbul'a..."

Annemin gözleri fal taşı gibi açıldı"NE!"

Yüzümü buruşturdum. Bunun olacağını zaten tahmin ediyordum. Bu yüzden masaya oturdum ve kahvaltı yapmaya başladım tabi bu süre boyunca da anneme 'onun sözlerini düşündüğümü ve o adamın benim babam olduğunu, geçmişte yaşanan şeylerin onun suçu olmadığını'felan söyledim. Tabi ben bunları söylerken iç sesim coşmuş Bir şekilde bana küfürler gönderiyordu.Ee ama annem zeki kadın bu yüzden bu işte birşeyler olduğunu anlasa da bana çok karışmazdı çünkü 'hayatta bazı kötülük çok güzel bir şeye vesile olur' der. Yani o adam onun en büyük kötülüğü, ben ise onu hayatta tutan bir melektim onun gözünde.

🥀

Havaalanındaki bazı sorunlar yüzünden dört saatte İstanbul'a iniş yapabilmiştik. Yani 12.03'te. Derin bir nefes aldım ve koltuktan kalktım. O anlarda yavaş yavaş eski anılarım aklıma geliyordu ama ben onları çıktıkları yere geri Zor da olsa sokuyordum. Uçaktan indim, bavullarımı aldım ve dışarıdaki taksilerden birine bindim.

"Nereye gidiyoruz abla?"
Abla? Ne? Ciddi misin? karşımdaki adam 50!yaşından da büyük gösteriyordu. İçime bir nefes doldurdum ve  sanki hiç abla demesini önemsememiş gibi yaptım.

"Beşiktaş" dedim. Malum hiç özlemediğim bir İstanbul trafiği var.
Ancak bir saatte orada olurum. Tam vaktinde!

🥀

Yol boyunca aklımdaki fikirlerini düşündüm ve içimdeki şeytanla anlaşma yaptım. Onları zor duruma düşürüp karşımda yerle bir  edecek planlar yapmamaya dair.
Ee tabi bu anlaşma birkaç saniye sürdü. Sonra onların bana yaptıkları aklıma geldi ve kafamdaki şeytandan daha çok işe yaradığımı anlayınca planı kendi başıma yaptım.

"Geldik abla"

Hay Allah'ım ya. Abla kadar taş düşsün başına!

Taksiciye beni beklemesini en geç yarım saate geleceğimi ve beklediği süreye değecek kadar para vereceğimi söyleyerek arabadan indim.

Yavaş ve kendimden emin adımlarla eve ilerledim ve kapıyı çaldım.
Orta yaşlarda hafif kilolu,evin çalışanı olduğunu anladığım bir kadın kapıyı açtı.

"Hoşgeldiniz. Ahmet Bey sizi bekliyor" dedi ismimi biliyor olması beni hiç sasirtmamisti. Göz devirdim ve içeriye girdim.

"Hoşgeldin kızım"dedi babacığım!

"Hoşbuldum"dedim ve odadakilere baktım.

Harun amca
Leyla -kendisi babacığımın kendinden 20 yaş küçük sevgilisi oluyor-
Babacığım
Caner
Beyza ve babamın birkaç gereksiz çalışanı.