පැය දහයක ගමනකින් පස්සෙ ලොකු මහන්සියක් ඇඟට හිතට දැණුනත් තව ටිකකින් ප්ලේන් එක එයාපෝට් එකට ගොඩබානවා කියලා announcement එක ඇහුණට පස්සෙ ඒ මහන්සිය කොහෙන් ගියාද මන්දා... ජනේලෙන් පහල බැලුවාම මීදුම අතරින් JFK airport එක පේනවා ලස්සනට. Window seat එකක් කියලම ඉල්ලගත්තෙ ලස්සන බලන්නත් වගේම ලස්සන ෆොටෝස් ටිකක් ගන්නත් එක්ක.
තව විනාඩි පහළවකින් විතර මම නිව්යෝක් වලට අඩිය තියනවා. හම්මෝ!!! බයත් හිතෙනවා වගේ දැන්නම්...
ගොඩක් ලොකු process එකක් තියෙන security check එකකින් පස්සෙ එයාපෝට් එකෙන් එළියට ආවෙ මාරම මහන්සියකින්. ඒත් මහන්සියට වඩා මගෙ හිත අමුතු හැඟීමකින් පිරිලා. මම දැන් අලුත් රටක, අලුත් මිනිස්සු එක්ක...හැමදේම අලුතෙන් පටන් ගන්න වෙනවා..
හෑන්ඩ්බෑග් එකේ තිබුණ පොකට් ඩයරි එක එළියට අරගත්තෙ මට නදී දුන්න නම්බර් එකට කෝල් කරන්න. හැමදේම තනියම හදාගන්නකම් මට නවතින්න වෙන්නෙ නදීගෙ අක්කලගෙ ගෙදර. නදීගෙ අක්කා මැරි කරලා ඉන්නෙ ඇමෙරිකන් කෙනෙක්ව. එයාලත් ඉන්නෙ Manhattan වලමයි.
"හෙලෝ?"
"හෙලෝ ඒමී, මම ඔයාගෙ කෝල් එක එනකම් බලාගෙන හිටියේ. නදී මට ඔයාගෙ ඩීටේල්ස් ඔක්කොම එව්වනෙ" ඒ නදීගෙ අක්කා..
"සේරම ඉවරද?"
"ඔව් අක්කා, මම දැන් තමයි එළියට ආවෙ"
"හරි, එරික් ඇවිත් ඉන්නවා ඔයාව ගන්න. බබා නිසා මට එන්න විදියක් තිබුණෙ නෑ. එයාගෙ ඔයාගෙ නම ගහපු බෝඩ් එකක් අල්ලගෙන ඇති. හොයාගන්න ලේසි. මම එයාට ඔයාගෙ ෆොටෝ එකක් Whatsapp කලත් එක්ක."
"හරි අක්කා, මම බලන්නම් එහෙනම්"
"හරි බබා, ඔයාලා පරිස්සමින් එන්න එහෙනම්" අක්කා ෆෝන් එක තිබ්බා.
Visitorsලා ඉන්න හරියට තව ටිකක් ඉස්සරහට යන්න ඕනෙ. Luggage එකත් ඇදගෙන යන එක තමයි එපා වෙන්නෙ...
ටිකක් ඉස්සරහට යනකොට තමයි දැක්කෙ කට්ටිය පිරිලා ඉන්නවා එක එක බෝඩ් අතේ තියාගෙන. දැන් ඉතින් මගෙ නම හොයන්නත් එපැයි.
කට්ටියව පහුකරගෙන බල බල යනකොට උසම උස සුද්දෙක් ඉන්නවා මගෙ නම ගහපු බෝඩ් එකත් අල්ලගෙන. හිනාත් යනවා.
