"යූන්ගි හොස්පිට්ල් එකේ"
ජින්ගෙ වචන මට ඇහුනෙ හීනෙන් වගේ.. මාව එතනම බිමට වැටුණා...
"යූන්ගි???...යූන්ගි කෝ??? එයා කොහෙද??"
මගෙ කටහඬ වෙව්ලනවා... ඇස්දෙක පුරවලා කඳුළු වැක්කෙරෙන්න ගත්තා... මගෙ යූන්ගි.. එයාට මොකද උනේ???
"ජින්-ෂි, මාව එක්කන් යන්න එයා ළඟට... මගෙ යූන්ගි ළඟට මාව එක්කන් යන්න..."
මට දැණුනෙ මුළු ලෝකෙම මගේ වටේ කැරකෙනවා වගේ..
මගෙ ඇස්පියවෙනකොට මාව අල්ලගත්තෙ ජිමින්...
ජිමින්ගෙ ලොකු ඇස්දෙක දිහා බලාගෙනම මම ඇස් පියාගත්තා...
ටිකවෙලාවකින් මට ඇහැරුණේ මූණට සීතලක් දැනෙද්දි...මම ඇස් අරිනකොට ජින්වත්, කුකීවත් පේන්න හිටියෙ නෑ.. මං හිටපු තැන ළඟටම වෙලා හිටගෙන මං දිහා බලාගෙනම හිටියෙ ජිමින්...
"ජිමින්-ෂි...??? අනිත් අය කෝ???" මම අමාරුවෙන් නැගිට්ටා..
"ජින් හ්‍යොන්ග් කුකීවත් එක්කගෙන හොස්පිට්ල් ගියා.." ජිමින් මගෙ මූණ දිහා හොඳට බැලුවා...
"ඒමී, ඔයාට දැන් අමාරුවක් නෑ නේද??"
ජිමින් ඒක අහපු විදියට මට ආයෙ ඇඬුනා... යූන්ගි හොස්පිට්ල් එකේ කියලා ජින් කිව්වා විතරයි මාව කලන්තෙ දැම්මා. එතනින් එහාට වෙච්ච දේ මට මතක නෑ...
මගෙ ඇස් වලින් කඳුළු වැක්කෙරෙන්න ගත්තෙ නයගරා ඇල්ල වගේ..
ජිමින් මගෙ ළඟට ඇවිත් මගෙ ඔළුවට අතක් තිබ්බා... මට තවත් හයියෙන් ඇඬුනා...
"මාව එයා ළඟට එක්කන් යන්න...ප්ලීස්.."
මම අමාරුවෙන් වචන දෙකතුනක් ගැටගහගත්තා...
ජිමින් ඔළුව වැනුවා... "යමු"
ජිමින් එක්ක වාහනේ යනකම්ම මගෙ හිත පිරිලා තිබුණෙ එක එක විකාර වලින්. යූන්ගි කාත් එක්කද ගහගෙන ලේ පෙරාගෙන ආපු හැටි, නාම්ජූන්ගෙ කෝල් එක, මට මනුස්සයෙක් වතුර ගහපු එක..මේ හැමදේම මගෙ ඇස් ඉස්සරහ ආයෙ ආයෙ මැවිලා පේන්න පටන් ගත්තා...
මහපටැඟිල්ල තදින් විකාගෙන හිටියෙ ඇඬිල්ල නවත්තගන්න උනත් මගෙ ඇස් වලින් කඳුළු එන එක මට නවත්තගන්න බැරි උනා...
