Beauty of Sufferings

PETER PAN - 007

PETER PAN - 007

"Peter?" Iginala ko ang tingin dito sa maliit na tinitirahan namin ngayon.

"Peter? Nasaan ka?" Tanong ko muli. Napaigtad ako ng may yumakap saakin mula sa likod.

"I'm here." Hinawakan ko ang braso niyang nakapulupot saakin saka siya hinarap.

Pabiro ko siyang kinunotan ng noo. "Where did you go?" He nuzzled his face against my neck. "Outside, I played with the lost boys."

"Call them now, and tell them to help me to prepare dinner."

Dumiretso siya ng tayo at sumaludo pa saakin. "Aye aye Wendy."

And yes, I'm Wendy Moira Angela Darling. My brothers John and Michael have gone home but me? I chose to stay here in Neverland with Peter and the Lost Boys.

"Hey! Give me that!"

"No! It's mine!"

"Tumigil nga kayo! Nag dudugo na ilong ko sainyo!"

"Waaah! Dugo! Dugo!"

Rinig ko agad ang ingay nila pag pasok palang sa pinto. "Hey boys, help me to prepare our dinner."

"Yeeeey!"

"Ako na dito! Doon ka na!"

"Ako mag lalagay ng plato!"

"Ako kukuha ng kutsara, ikaw naman sa tinidor!"

"Bilisan mo mag hugas ng kamay! Ang bagal!"

"Pila kayo maayos guys!"

Napabuntong hininga na lang ako at napailing sa kakulitan nila ngunit napangiti din kalaunan. "Why are you smiling? Is there something funny Wendy?"

Napalingon ako kay Peter ng mag tanong siya. Umiling ako ngunit nakangiti pa din "I guess, I made the right choice."

"Hm? And what is that?" He hugged me from behind and nuzzled again his head in my neck.

"To choose to be with you and the boys."

Natigilan siya "Do you think so?"

Nilingon ko siya at tinignan ng nag tataka dahil parang nag iba ang tono niya. "Y-Yes, why?"

Tumingin siya pabalik saakin ng may seryosong mukha at sa hindi malamang dahilan ay nakaramdam ako ng kaba ngunit ipinagsawalang bahala ko na lang ito.

But then again he just smiled and smell my scent.

"Done mommy Wendy!"

"We already washed our hands na po."

I smiled and invited them to sit, we prayed first and this time Tootles was the one who led the prayer.

Isa isa ko silang sinandukan ng pagkain dahil pag sila ang sumandok siguradong mauubusan kami ni Peter.

We ate with joy, puno ng kwentuhan at kulitan ang mesa habang nakain kami ngunit nandoon pa din ang respeto sa pag kain. Masasabi mong isa kaming simple ngunit masayang pamilya.

'And I really do hope that I made the right choice.'

Kinabukasan ay madilim pa lang ay gising na ako dahil ipagluluto ko pa ng almusal sina Peter at Lost boys. Ngunit pag dilat ng mata ko ay wala sa tabi ko si Peter. Tatawagin ko na sana ang pangalan niya ng may marinig akong parang umuungol sa labas ng kwarto kahit na malakas ang ulan ay dinig ko pa din ito.

Kaya dahan-dahan akong nag lakad patungo sa may pintuan at idinikit ang tenga doon. Ngunit hindi ko pa din ito marinig ng maayos kaya't binuksan ko ito ng kaunti at dahan-dahang lumabas.