Beangstigend

Mijn gedachten zijn als messteken, snel en scherp. De stemmen schreeuwen, fluisteren en houden me wakker. Ik heb het niet meer onder controle. Mijn angst groeit met de minuut en de wanhoop kruipt langzaam verder mijn lichaam en geest in.

Mijn gedachten zijn doorzeefd met zwarte vlekken van verdriet en pijn. Het is moeilijk om alles te filteren wat er langskomt in je hoofd. Schreeuwende gedachten, maar ook fluisterende gedachten. Het is moeilijk ze te onderscheiden. In leugen of waarheid. Het werkt verdrukkend en het is zo onwerkelijk. Het is soms net alsof ik niet leef, maar in een droom zit.

Het lijkt zo makkelijk allemaal, totdat je je realiseert dat je geest het niet meer wil. Vechten werkt vermoeiend. Elke dag opnieuw het gevecht tegen jezelf. Geest en lichaam staan onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als je geest vermoeid is, merk je dat aan je lichaam. Als je lichaam vermoeid is, merk je dat aan je geest. Het is net een oneindige vicieuze cirkel waar wij als wezens in rond dwalen.

De wanhoop kruipt omhoog. Ken je dat gevoel? Alles om me heen wordt alsmaar donkerder en zwarter. De tunnel lijkt steeds oneindiger te worden en het lichtpuntje voor me is langzaam kleiner geworden en ondertussen verdwenen. Het gevecht elke dag opnieuw aangaan om dat kleine lichtpuntje te kunnen zien. Het lijkt onmogelijk en toch probeer ik het elke dag opnieuw. Soms lukt dat en ben ik voor even weer gelukkig. Meestal lukt dat niet en komen alle muren op me af.

Zodra ik gekwetst word sluit ik me af en trek ik de muren heel hoog op. De muren die daarna tien keer zo hard op me af komen. En dat noem ik dan zelfbescherming.

Het lijkt alsof de zwarte vlekken nu zwarte zeeën beginnen te worden en het word steeds moeilijker om alles te filteren.
Ik kan het wel vertellen, maar dat werkt niet zoals ik zou willen. Mijn gedachten filteren kan niemand voor mij doen, alleen ik kan bij de zwarte vlekken om ze weg te vegen. Al moet ik daar wel steeds meer moeite voor doen.
Om eerlijk te zijn, heb ik daar steeds minder zin in. Steeds minder energie voor.
Vaak wil ik de moeite niet eens meer nemen omdat het constant moet gebeuren.

Soms denk ik: laat het maar gebeuren, maar dan besef ik me dat ik het gevoel heb dat ik niet het recht heb om die zwarte vlekken door te laten sijpelen. Terwijl het niet eens mijn bedoeling is. 

Net zoals ik het gevoel heb dat ik niet het recht heb om mij zo te voelen. Angstig, somber, wanhopig.
Allemaal zwarte vlekken die doorsijpelen en tot zeeën uitgroeien.
Het werkt zo beangstigend.

Niet weten waar je toe in staat bent nadat al je gedachten doorweekt en doorzeefd zijn met zwart. Donker en hopeloos leeg.

Hopeloze leegte en duisternis is wat mij zo beangstigd. Het werkt als een spons. Zwart neemt nog meer zwart op en verspreid zo de hopeloze leegte en duisternis die het met zich meebrengt.

Dat werkt en is voor mij persoonlijk beangstigend.