Beangstigend

Onzekerheid

De onzekerheid brandt in het diepste van mijn hart. Pijn, verleden, heden en toekomst zijn door elkaar gegooid. Angst voor wat er komen gaat, pijn uit het verleden en onzekerheid voor wat de toekomst gaat brengen.

Het gevoel dat je nooit goed genoeg zal zijn knaagt zich een weg diep in mijn geweten, nog dieper in mijn bewustzijn.
De pijn die dat met zich meebrengt wordt met de dag tergender.

Jarenlang heb ik mijn eigen identiteit onderdrukt, om maar niet te hoeven vechten met die tergende wetenschap van onzekerheid. Nooit de zekerheid hebben, dat je goed genoeg bent, nooit het gevoel dat je iets goed doet.

Altijd dat stemmetje genaamd onzekerheid in je achterhoofd. Schreeuwend, krijsend en jengelend. Alleen maar om jou ervan te overtuigen dat je het niet waard bent.
Tergende onzekerheid is waar ik dagelijks tegen vecht.

Tergende onzekerheid, het klinkt als een hel om in te leven. Er zijn mensen die totaal geen zekerheid meer hebben. Dat neemt niet weg, dat ondanks dat ik wel zekerheden in mijn leven heb, zoals een dak boven mijn hoofd, kleding, dierbaren om me heen, mij totaal waardeloos en nutteloos kan voelen. 

De logica die zich in mijn hoofd bevindt, is op een aantal momenten ver te vinden. Kritiek kan urenlang door mijn hersenen spinnen, waar de draden verstrikt raken. De gedachtes blijven hangen, als een kapotte langspeelplaat. Je kunt het niet, het is niet goed genoeg. Er zijn altijd mensen die het beter kunnen. Waarom probeer je het nog? En ga zo maar door.

Onzekerheid, over hoe je je moet gedragen, over de toekomst, de ondraagbaar lijkende last van het bestaan. Hoe komt het, dat er mensen zijn die geen enkel greintje onzekerheid lijken te tonen, terwijl het bij anderen zo overduidelijk te zien is? Hebben die mensen geen onzekerheid, of hebben ze een masker op, dat zo goed is, dat de buitenwereld niet ziet waar zij onzeker over zijn? Er is namelijk geen enkel persoon op de wereld, die niet op zijn minst over 1 ding onzeker is. Dat is onmogelijk. 

Ik mag mij prijzen met het dak boven mijn hoofd, mijn dierbaren, en mijn bezittingen. Toch steekt die onzekerheid soms nog de kop op. Wat nu als ik bovenstaande verlies? Of als ik een dierbare ineens kwijt raak? Het is een strijd die niet te bestrijden lijkt, want in vlagen komt de onzekerheid terug. Alles kan nog zo goed gaan, er zal waarschijnlijk altijd een deel van mij denken 'Wat als?' En hier te ver in doorslaan. De draden van deze gedachten die in elkaar verstrikt raken, zijn soms moeilijk los te halen. Al lukt het tegenwoordig steeds vaker.

Tergende onzekerheid is zeker iets waar ik tegen vecht, en dit zal ik ook blijven doen. Mijn doel in het leven is om gelukkig te worden. Gelukkig op een manier die mij voldoening geeft. Bestaat onzekerheid dan nog wel, zodra ik gelukkig ben?

Het is onmogelijk om zeker te zijn van onzekerheid.