Today

Hoofdstuk 6: Dymfna

Van mijn reisje terug naar huis weet ik niet zoveel meer. Het enige wat ik weet is dat ik thuiskwam met een naar voorgevoel. Dat had ik in tijden niet meer gehad omdat dat op het einde van je krachten zit. Mijn moeder deed de deur open en van haar gezicht kon je gelukkig geen angst aflezen. Maar het nare gevoel was er nog steeds. Ga maar naar boven. Zegt mijn moeder. Dymfna ligt in bed, ze voelt zich niet lekker. Toen ik naar boven stormde om haar weer te zien lag ze heel zwakjes in bed. Dymfna!! Wat is er gebeurt? roep ik uit. Er k-k-kwamen weer van die grote b-b-beesten en ze vielen me aan, ik probeerde me te verweren maar dat lukte niet. Stil maar meisje. zeg ik terwijl ze in tranen uitbarst. Bij mij ben je veilig en ik ga nooit meer weg! Maar ik moet nu wel naar bed. Mam, let jij op Dymfna? Blijf bij haar en als er weer halfienen komen moet je me waarschuwen.

Ik lig in bed maar ik ben er niet gerust op, wat als er halfienen komen? En wat als ze dan niet alleen mijn zusje maar ook mijn moeder meenemen? Dan kan ik alleen nog maar teruggaan naar Lian en hem smeken haar familie vrij te laten. Dan mag ik echt nooit meer het daglicht zien.

Plotseling staat ze voor me, de oerheks, en ze kijkt me aan met een trotse blik in haar ogen. Ze straalt zo'n vertrouwd gevoel uit, het is alsof ik nooit anders heb geweten dan dat zij hier is. 'Ga maar slapen, Emiliane.' zegt ze zacht. Ik waak wel over je moeder en zusje. Lian kan ze niks doen omdat hij weet dat als ik van iemand houd hij daar niet bij in de buurt kan komen. Ja, alsof ik nu kan slapen. Wat bedoelt ze: Als ik van iemand houdt? Zou ze van mij houden? En waarom dan? Of houd ze van mijn zusje? Of van mijn moeder? Ik weet het niet meer hoor!