The Sketch of a Handsome

Chapter 9 (The Past)

Chapter 9

"The Past"

Late na akong nagising kaya late rin akong nakarating sa klase ko.

“Hay naku Jimmy buti nalang wala pa yong professor natin. Ikaw huh lagi ka nalang nalalate sa umaga.”

“Yeah, yeah..alam mo naman kasi na nagoovertime pa ako sa pagtulong kay papa.”

“And you don’t need to be too much with that Jimmy, I mean yes you owe him for letting you stay here but then you can do all those stuff naman diba kapag nakagraduate ka na?”

“Oo, kaya nga as early as now I need to be used of doing the work.”

“Kinalimutan mo na ba talaga ang passion mo?”

“Not that I forgot it already but I just need to focus myself right now to some other things and I’m just trying to avoid messing up again.”

Matagal tagal na rin na hindi ako nakapagdra-drawing at nakapagbabasa ng kung anu-ano except ng tungkol sa business namin. Iniligpit ko rin kasi ang mga gamit ko at siguro darating rin ang araw na magagawa ko rin ang gusto ko.

“Naku, ikaw na talaga ang pinakamabuting anak na nakilala ko.”

“Oo na,,,pero bago ko pa makalimutan,,I think I need to talk to you about ..”

Kakapasok pa lang ni Carlo sa classroom at magkaklase rin kami halos sa lahat na ng  subjects ko.

“Yesh?About what?Dumating lang si Carlo nablanko ka na.”

“Actually its about him..”

“Huh?”

“Yung schedule na binago mo? May kinalaman ba to kay Carlo huh Rose?”

“Ah…yan bah..yeap…ahmm..medyo?”

“Anong medyo?”

“You know kasi Jimmy I tried to change the schedule para di natin siya makaklase but I think it turns out to be the opposite way,,heheh”

“Bakit di mo sinabi sa akin?”

“Busy ka girl no, ayokong dagdagan ang alalahanin mo kaya ako na ang nag-adjust para sa iyo.”

Hindi pa lumalapit si Carlo sa kanyang upuan.

“Hahah,,na adjust mo nga..pero Rose,you don’t need to worry,I’m so fine at matagal ko ng nakalimutan ang feelings ko para sa kanya, ngayon I just feel uneasy kapag nandiyan siya and it’s nothing about I’m still longing for him.and thank you..”

“Hmm…okay..no problem with that,,I know you can handle yourself Jimmy..and another thing diba last week sa may canteen nagkausap kayo ni Carlo?”

Noong nakalipas na linggo kahit na pilit kong iwasan si Carlo ay ipinagtatangpo talaga kami. Sa kabila ng lawak ng unibersidad walang araw na di ko siya nakakasalubong. PEro sa mga sinabi ko kay Rose tungkol sa feelings ko talagang totoo ang lahat. Hindi ko lang talaga alam kong ano ang gagawin kapag nagkaroon ng pagkakataong makapag-usap kaming dalawa.

“Wala , nangumusta siya , yun lang.”

“Talaga? Kasi, Jimmy I guess he is still interested to you. Last time kasi he asked many things about you for the past three years.Did he ever tried to contact you after then?”

“Yes , but I never entertained him and I don’t have any plans to..Napakabusy ko ngayon Rose and just like what I’ve said I’m trying to be working out like this to avoid messing again.”

“Okay,then…hmmmm….by the way malapit na atang mag prelim examinations pero wala pa ring anino ng professor natin ang nagpapakita since last week.”

“Okay..yeah about the professor whom we have not seen yet from the start of classes.”

Hanggang sa nag ring ang bell dahil time na for end of the session wala pa rin dumating na professor. May note lang galing sa working student ng Dean na igather ang attendance dahil maaring sa next meeting pa darating ang professor.

Nang makatayo na kami ni Rose biglang lumapit si Carlo.

“Hey? good morning..” Greetings ni Carlo.

“Hi,good morning.” Bati ko naman sa kanya.

“Ahmm…Rose would you mind if I borrow your friends’ attention for a short time?” Tanong ni Carlo kay Rose at tumingin naman si Rose sa akin.

“No problem with me but I don’t know with Jimmy?”

“Thanks, ahmm,,Jimmy can I have some time with you I mean after your classes?”

“Ahmm..I’m sorry Carlo but I need to do a lot of things and I’m helping my dad.”

“Ahh..ganoon bah..”Nanlulumong nakatingin sa akin si Carlo..”How about if we eat lunch together?”

Hindi ako nakasagot kay Carlo kaagad.Lunch? Wala rin naman akong gagawin sa lunch break ko at yun lang ang free ako. Kung tatanggihan ko siya ngayon baka kung anong isipin niya.

“Ahmm,,,okay…”

Biglang lumabas ang ngiti sa mukha ni Carlo. Kagaya pa rin noon, hindi pa rin nakukupas ang kagwapuhan nito.

“Thank you so much…I’ll be waiting Jimmy..”

“Yeah,sure sige punta na kami sa next class.”

Sa susunod na klase ko sa General Psychology lang kami hindi magkaklase ni Carlo.

Nang naglalakad na kami sa hall way ni Rose patungo sa susunod naming classroom may napansin akong lalake na naglalakad patungo sa aming direksyon. Hindi ko alam ngunit parang kilala ko ang taong ito. Hanggang sa malapit na siya nakita ko ng mabuti ang mukha niya. Itim ang kanyang buhok at may pagkamoreno ang kulay niya. Tsinito yong mga mata na kulay tsokolate. Hindi ako nagkakamali siya ay si Yland.

Napahinto ako at nilagpasan lang niya kaming dalawa ni Rose. Tumingin rin siya sa amin pero parang hindi niya ako nakilala.

Anong ginagawa niya dito? Ngayon ko lang siya nakita sa loob ng tatlong taon at inakala kong ang nangyari noon ay pawang imahinasyon ko lang. Oo, iyon ang ipinaniwala ko sa aking sarili dahil ayokong maniwala sa kung ano man ang totoo.

Pero, bakit parang iba ang soot niya dati sa kung ano ang isinusuot niyang itim na dapit. Ang dating mataas niyang buhok ay naging mas maikli na ngayon ngunit ganoon pa man walang nagbago sa kanyang mukha. Kung hindi man siya si Yland? Sino siya?