Dit is deel 2 van my stupid boss.
2 maanden zijn voorbij en Blaire heeft haar leven terug weten te herpakken. Ze is terug verhuisd naar België en het oude hotel van haar vader herstart. Ze probeert niet te veel te denken aan het verleden, al weet z...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Eerder: "Hallo liefste, heb je mij gemist?" Een hese stem raast langs mijn oren en laat mijn hart op springen staan waarvan ik wenste die nooit meer te horen.
Tyler.
Pov. Blaire
Ik voel alles om me heen verstillen. De tijd gaat trager en ik voel een zachte bries langs mijn wangen razen.
Ik kan het niet geloven. Nee ik wil het niet geloven.
Wat had ik gedacht, dat ik van hem kon wegvluchten. We hebben het over een miljonair die weet iedereen te vinden met slechts een knipoog.
Ik sluit mijn ogen en haal diep adem en hoop wanneer ik ze weer open dat dit slechts een droom is en dat dit moment nooit zal plaatsvinden. Maar ik leef niet in een droom waar ik alles kan veranderen naar mijn wil. We leven in de realiteit en deze realiteit zegt dat ik de harde waarheid moet ondergaan.
Dus dat doe ik. Ik draai mij zachtjes om en open dan met tegenzin mijn ogen waar de felle smaragdgroene ogen me tegemoet komen.
Ik kijk hem aan en zie hem zoals altijd strak in het pak met geen vuiltje erop. Alles in de hand en de controle zoals altijd straalt van hem af. Ik weet niet wat ik van zijn gezicht kan aflezen. Niet veel. Hij is altijd al moeilijk te doorgronden geweest.
Er is maar 1 ding aan hem veranderd. Hij praat Nederlands. Deed hij dit al die tijd al en heeft hij me ook nog eens belazerd om me de hele tijd Engels te praten terwijl hij gewoon al die tijd Nederlands kon praten. Altans is het dikke accent niet te missen.
Integendeel het is verrekte sexy.
"Hey schat." Zijn bekende grijns straalt van hem af.
"Noem me niet zo. Dat recht heb je niet meer sinds toen." Ik probeer me sterk te houden. Ik wil van hem weglopen maar hij houd me tegen aan mijn bovenarm. "Heb je niets te zeggen?" Zijn woorden stralen arrogantie uit. Zijn warme adem raast tegen mijn nek dat het me laat huiveren. Hoe durft hij dit aan mij te vragen, hij is degene die een hoop uit te leggen heeft.
Ik draai me woedend om en kijk hem recht aan. "Excuseer? Niets te zeggen? Weet je wat, ik heb inderdaad wel wat te zeggen, hoe durf jij hier in je perfecte kleren met je perfecte haar hier naartoe te komen en doen alsof je me kunt opeisen. Want zo staat het toch in je papieren, Niet?! Dat je me kunt opeisen als een of ander speelgoedpopje!"
Ik duw tegen zijn gespierde borstkas in hoop dat hij achteruit gaat maar hij beweegt niet eens een millimeter.
"Ik heb geen idee waar jij het over hebt maar laten we anders iets gaan eten zodat we er rustig kunnen over praten." Ik haat het dat hij er zo rustig bij blijft.
"Iets gaan eten?! Ben jij helemaal gek geworden?! Je kunt niet zomaar binnenstormen en je van den domme houden om daarna te vragen om iets te gaan eten! Je hebt mij kapot gemaakt, weet jij wel wat ik allemaal heb moeten doorstaan om hier bovenop te komen?"
