Dit is deel 2 van my stupid boss.
2 maanden zijn voorbij en Blaire heeft haar leven terug weten te herpakken. Ze is terug verhuisd naar België en het oude hotel van haar vader herstart. Ze probeert niet te veel te denken aan het verleden, al weet z...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"We hebben haar gevonden."
Dat waren de woorden die ik nodig had. Ik heb je gevonden mijn Blaire. Ik ben daar mijn liefste, nog even.
Pov. Blaire
"Een beetje meer naar rechts! Nee dat is te veel! Terug!" Een diepe zucht verlaat mijn mond. Het is werkelijk onmogelijk. Vertel mij hoe jij jou vader zou moeten uitleggen of het spandoek die we nu al een een half uur aan het proberen op te hangen zijn te zeggen of het nu goed hangt of niet. Geloof me dat gaat niet. Of het is te scheef of te hoog, te laag, te weet ik veel nog wat.
"En nu schat?!" Dit beeld krijg ik niet meer uit mijn hoofd. Zie het voor je, jouw vader staat op een te hoge lader een gigantisch spandoek voor je aan het vasthouden tegen de muur en dan nog onhandig achter zich aan het kijken om te vragen of het goed hangt, maar terwijl hij dat doet gaat het spandoek onbewust scheef.
Ik sla mezelf aan tegen mijn kop. Hoe heb ik me toch kunnen laten overtuigen door mijn vader om me te helpen aan de heropening van het hotel die paar jaar geleden failliet is gegaan.
Door het sparen en het geld die ik kreeg in Jacksonville is het me gelukt om het hotel te herop knappen. Het heeft me heel erg veel moeite gekost om dit te kunnen. Eerst zat ik in de problemen met mijn ouders, dan deed de bank moeilijk, daarna moest ik het voor elkaar krijgen om vrijwilligers te vinden die me zouden willen helpen. Wat niet zo moeilijk was trouwens. Iedereen in dit dorp helpt elkaar voor het kleinste.
"Het is goed zo, hang het maar vast!" Beter dan dit zal het toch niet worden.
Sinds ik terug ben uit Amerika zijn er zoveel dingen voor me duidelijk geworden. Ik had al die tijd hier moeten zijn, bij mijn familie. Sinds ik terug was, was het m'n familie maar al te duidelijk dat ik het er niet over wou hebben waarom ik terug ben en dat respecteren ze.
Ik heb veel zitten nadenken waarom ik zo stom kon zijn maar ook of het wel allemaal echt gebeurd was. Ik weet nog altijd niet wat ik in dat kantoor gezien heb. Ik weet ook niet of ik die antwoorden wel wil.
Het is beter voor me om heel die trip die ik gemaakt had af te sluiten en een nieuw hoofdstuk beginnen.
Ik ben blij dat ik al die vragen heb kunnen vermijden. Ik weet dat ze antwoorden willen over waarom en wat er gebeurt is maar hoe kan ik hun die antwoorden geven als ik het zelf niet eens weet?
In die 2 maanden ben ik mezelf een plaatsje kunnen geven. Ik heb op de eerste plaats van mezelf leren houden en dan van anderen. Ik heb mezelf leren accepteren om hoe en wie ik was. Ik ben naar de kapper geweest en mijn haren zijn nu een stuk korter. Ik denk dat je me bijna niet zou herkennen.
De heropstart van het hotel heeft mijn gedachten kunnen verzetten.
Maar dat wil niet zeggen dat ik hem vergeten ben. Hoe kan ik zijn lieve lach, zijn arrogant houding, zijn koppig gedrag, zijn onweerstaanbaar uiterlijk ooit kunnen vergeten? Dat is gewoon onmogelijk. Maar het moet maar. Ik moet verder, hij moet verder. Wat er gebeurt is, is gebeurt en daar kunnen we niet omheen.
Ik zie mijn vader onhandig die trap af stuntelen. Ik hoop maar dat hij niet valt. Er zou wat zwaaien van mama. Ze had hem er nog zo op gewaarschuwd dat hij niks mocht doen met hoogtes, hamers, boormachines, en nog alles wat hem kon verwonden. Als ze te horen krijgt dat hij op een 3 meter hoge ladder is geklommen dan is hij nog lang niet jarig.
Inwendig moet ik wel een beetje lachen om het uitzicht.
"Ik ben zo trots op je schat, ik wist dat je het kon." Zonder dat ik het wist stond mijn vader alweer naast me op de grond. "Zonder jouw hulp was het me niet gelukt." Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en hij slaat een arm om me heen. Samen kijken we naar het uitzicht voor me.
Een mooie gevel van een schattig hotelletje met een spandoek met 'opendeurdag' erop. Nog een paar dagen en het was zo ver. De opendeurdag van mijn hotel.
Het lijkt of ik een mijlpaal heb overwonnen. Mijn studies heb ik kunnen afronden door mijn stage die goed genoeg was, mijn ambities waren te groot om nog te studeren. Waarom studeren als je het al kan bereiken wat je wil. Dat hoeft voor mij niet meer.
"Blaire!" De scherpe en luide stem van mijn beste vriendin Sofie. God wat had ik haar toch gemist. Sofie is mijn beste vriendin al van het eerste middelbaar. Ik heb haar bijna een halfjaar moeten missen en dat is toch wel meer dan genoeg.
Ze komt energiek naar me toe rennen. Haar vuurrode haren kun je van kilometers ver zien afkomen. Ze is echt een beeldschone dame geworden. Met haar samen opgroeien was het beste wat me was overkomen toen we elkaar voor het eerst ontmoeten.
Haar energie steekt iedereen aan en je wordt er gewoon instant vrolijk van. Als van haar geen glimlach op je gezicht krijgt weet ik het ook niet meer.
Ze komt het gebouw uitrennen en gooit zich in mijn armen. "Het is af!" Haar ogen fonkelen van plezier. Ik had haar gevraagd of ze eens het hotel wou komen bezoeken voor de opendeurdagen. Daar zei ze natuurlijk geen nee op. Sinds gisteren hebben we het allemaal net op tijd afgekregen voor de deadline.
"Vind je het mooi?" "Mooi? Blaire het is meer dan mooi. Het is gewoon fantastisch, ik ben zo trots op je." Ze stuitert op en neer van plezier. Ik moet ervan lachen. Mijn vader heeft me nog een kus op mijn kruin en vertrekt dan naar huis omdat het al wat laat is.
"Kom eens even mee." Ik trek haar aan haar pols mee naar binnen. De frisse inkomhal die ruikt naar nieuw is prachtig. Het wit met het beige past gewoon perfect met elkaar. Met de juiste elementen komt altijd alles goed.
We stoppen voor de balie en ik kijk haar aan. "Wat vind je ervan?" "het is werkelijk prachtig Blaire, echt waar." "Nee ik vroeg je wat vind je ervan?" En ik wijs naar de balie. Ze weet meteen wat ik bedoel. Met dezelfde studie als ik zou ze ook staan springen om zo'n job en laat nou dat toevallig zijn dat ik die heb voor haar.
"Nee?!" Ik knik enthousiast. "Ik zoek nog een secretaresse en jij zou echt geknipt zijn voor deze job. Sofie ik wil dat jij het gezicht wordt dat de mensen zien als ze binnen komen. Dus ik vraag je het nog eens, lieve Sofie zou jij alsjeblieft voor mij willen werken?"
"Ja, omg je bent geweldig ik hou zo veel van je. Je meent het echt hé? Ik bedoel je kan nog-" "Sofie ik meen het met heel mijn ziel die ik in dit hotel heb gestoken, dus alsjeblieft werk voor me." Ze trekt me in een omhelzing. "Je bent de beste."
"We moeten dit vieren." Ik schud van nee als ik al weet wat ze bedoelt. Zij integendeel schud enthousiast van ja. "We gaan naar een club." "Nee, Sofie je weet dat ik daar niet van hou." "Komaan Blaire zet het over je heen. Het is verdorie al 2 maanden geleden. Ik weet dat je hem mist maar wordt het niet eens tijd dat je terug uitgaat en onder de mensen komt?"
Sofie is de enigste persoon waar ik mijn verhaal heb kunnen doen. Ik kon ook niet anders als ik het niet vertelde zou ze het uit me sleuren. We zijn beste vriendinnen, we vertellen elkaar altijd alles.
"Oke, het is goed. Maar alleen vanavond." Veel tegenprestatie kan ik niet uitbrengen want ze begint al te ratelen wat we gaan aandoen. Waarom heb ik hier weer in toegestemd?
Zou Tyler ook nog naar clubs gaan en in zijn leven verder leven? Zou hij me al vergeten zijn? Of juist niet? Het is fout om aan hem te denken maar het is ook niet of het makkelijk is, alles wat ik doe doet me denken aan hem.
Elke stap, elke gedachte, elke winkel, alles en ik moet hem vergeten. Wat hij gedaan had was fout en onmogelijk. Maar elke avond als ik in m'n bed lig kan ik het niet laten om te denken wat hij nu zou doen.
Waarschijnlijk is hij me allang vergeten. Wat ik beter ook eens zou doen.
Hey iedereen,
hoe is het met jullie? Het is weer even geleden en ik zie het volledig zitten want de inspiratie bomt bij me binnen. De vakantie is begonnen. Zijn er onder jullie ook blij? Vergeet niet te reageren💬of een ster⭐️achter te laten.
