Unwritten fate

EPILOGUE

Unwritten fate

--KENDRIC--

"Kendric..... I'm.... pregnant."

"Kaedi.... I have a... girlfriend" My knees started to tremble.

"Nalaman ko lang... noong isang linggo at... at alam kong ikaw ang ama dahil... may nangyari sa atin... noong umalis ka sa inyo... diba?" Her voice was hopeful, nanlalabo ang aking mga mata dahil sa mga nagbabadyang luha.

Ako, magiging tatay na?

Should I be happy or not?

I have been wanting this day to happen... but not with Kaedi.

I hope Zeianna is with me, sharing this day with me, celebrating because we will have a baby.

I did it with the wrong girl, my child blooms with the wrong girl.

"Should... I ... abort... it?" Kaedi asked, looking down.

"Walang kasalanan ang... ang bata, Kaedi. 'Wag mo... siyang idamay... sa kamalian... natin!"

Nang gabing 'yon ko na laman ang dahilan, kung bakit ako tinawagan ni Tita at pinapunta dito sa hospital.

I was happy when she announced that she's pregnant, dahil akala ko ay ang Kuya ko ang tatay nito.

Nung sinabi niya na ako ang... naka buntis sa kanya ay nasaktan ako, nainis ako sa sarili ko, pero tuwing naalala ko si Zeianna, hindi ko na alam ang gagawin ko.

I'm shocked at first, but when I remember what she did to my kuya ay nawalan ako ng pag-asa na paniwalaan siya. He fooled my kuya once, about her pregnancy pero wala naman talagang bata na nasa loob ng tyan niya.

"You can't fool me... Kaedi, alam kong may...nangyari... sa ating dalawa...pero imposibleng may mabuo ka agad... dahil isang beses lang nating... ginawa 'yon. Hindi mo ako maloloko katulad nang ginawa mo sa kuya ko." And with that, I left her dumbfounded.

I'm a jerk dahil sa ginawa ko sa kanya.

Pero si Zeianna lang ang laman ng isip ko.

While kaedi, she never failed to bug me, she always call, text me, at minsan ay pumupunta pa siya sa company.

Dumagdag pa ang ginawa ni kuya kay Zeianna.

Hindi ko na alam ang gagawin ko, kung anong uunahin ko.

I have no one to talk to kaya bago pa kami tuluyang masira ni Zeianna ay nag propose na ako sa kanya.

"Would you still accept my love for you, Zeianna. Will you marry me, my love?" I stared right into her eyes.

I'm nervous, I'm nervous that she might say no to me, because of what I've done at dahil na rin sa nalaman niya.

But the point that she came here at ang pag aalala sa kanyang mukha ay nagpalakas ng loob ko.

Amelia didn't agree to my plan, I asked my employees to ask Amelia to go look for me dahil alam ko na sasabihin niya kay Zeianna ang pagkawala ko.

Nakita ko na umiiyak si Zeianna, hinananap ako.

Pero paano kung awa lang ang nararamdaman niya?

She looked at me with a shocked face.

Mukhang hindi niya inaasahan na mangyayari ito, putcha lalo akong kinakabahan eh.

"I'm sorry for everything that I've did, gasgas na ang linyang iyon dahil sa akin. Hindi ko maipapangako na hindi ko na muling sasabihin ang salitang iyon, pero pangako ko na iiwasan ko nang saktan ang damdamin mo." Pagpapatuloy ko sa matinding katahimikan na namuo sa aming dalawa.