Herkes Eminin uyanmasını beklemişti. Tam 3 gün boyunca,
O sessiz hastane koridorlarında onun uyanmasını bekleyen birçok insan vardı. Onu seven kişiler, onu birgün olsun yalnız bırakmamıştı.
Ama Emi onların arasında Dabinin de olmasını o kadar çok istemişti ki...
Ama biliyordu, orada olmadığını. Onu beklemediğini.
Çünkü rüyasında görmüştü onu.
Büyük ağaçları olan yemyeşil bir çayır vardı. Yukarısı altın sarısı bir güneş ve masmavi bulutlarla döşenmişti.
Ortada ise bir kuyu vardı.
Emi o kuyunun içinden ses geldiğini duyduğu zaman, beyaz zarif elbisesi ile oraya koşmuştu.
Kuyuya vardığında başını aşağıya sarkıttı. Ama karanlıktan başka bir şey görmemişti. Defalarca bir şey görmeye çalıştı. Birini aramaya çalıştı. Ama kimse yoktu.
Tam giderken o tanıdık ses ona tekrardan seslenmişti. Birini bulmak ümidi ile kuyuya tekrardan baktı. Bu sefer kuyu karanlık değildi. Fakat hiç iç açıcı da değildi.
Kuyu aydınlanınca içindeki böcekler ve sinekler belli olmuştu. Kuyuya bağırdı. "Kimse var mı?" Ardından kısa bir süre sonra ona bir cevap ulaşmıştı.
"Benim Emi, Dabi." Emi şaşkınlık ve mutluluğunu gizleyemeden,
elini kuyuya uzattı. Eli giderek parlamaya Başlamıştı. "Uzat elini, elime"
Dabi hızla elini tuttuğunda, aynı hızla da elini çekmişti.
" Emi, elin çok sıcak. Dokunmıyorum"
Emi elini kontrol etti. Ama bir sıcaklık hissi alamamıştı.
" Elim sıcak değil ki Dabi"
" Tutsana, hadi"
Dabi elini uzatmamıştı. Emi gözlerini görmeye çalıştı. Masmavi Gözleri dolu dolu olmuştu. Küçükken olduğu gibi.
