Ay küsmüş bu gece göstermiyor kendini
Yıldızların rengi solmuş
Doğum sancılarıyla uyanıyor gece
Ölmüş bir görüntü var dünyada
Karanlık bir ağırlık sızdı tüm bedenime
Çözemediğimse bu soğuk tenhalıkta bile
Sıcak kalan hatıralar
Aklımın duvarlarına poyrazca çarpan rüzgarlar
Tüm anıları birer birer gömüyor gecenin karanlığına
Yalnızlık..
Ya da sensizlik mi desem
Bilmemki kaldırabilir mi cümleler sensizlik kelimesinin ağırlığını
Yüreğim buz kalıbı
Sensizlik bir bıçak gibi savruluyor ruhumda
Kokun sızlatıyor içimi
Zaman geçtikçe daha da keskinleşiyor
Dayanılmaz bir acı karşımdaki yansımaların
İsmini heceliyorum kalbim nefes nefese
Saatler gece yarısına çalar ruhumu
Bitmişliğe teslim olursun yavaş yavaş
Bu aşkın dudakları sus pus olmuştur artık
Çözülmez doğuşunda hiç bir güneşin
Yazmakla bitiremezsin içindeki bu yarım kalmış öyküyü..
