[ Zawgyi ]
"ထမင္းစားရမယ္ ... ဒီတိုင္းေနလို႔မရဘူး"
"မစားဘူး! .... မိဘေတြကေသၿပီ ... ေနာက္ဆံုးခရီးေတာင္မေတြ႕လိုက္ရဘူး ... ဒါကိုကြၽန္ေတာ္က အစားစားရဦးမွာလား !! ... ေသသြားတာမွေကာင္းဦးမယ္!"
"စကားမမ်ားစမ္းနဲ႔ ... ဘာကိုေသရမွာလဲ ... စကားေတြတအားတတ္မေနနဲ႔ "
သူ႔ကိုဆရာလုပ္ေနတဲ့ Devan ဆိုတဲ့လူေၾကာင့္ Y ေဒါသထြက္လာတယ္။ ဒီလူက သူ႔ကိုတအားအနိုင္က်င့္တယ္..
သူ႔ကိုအခန္းထဲကလဲလံုးဝမထြက္ခိုင္းဘူး... အစားစားခ်ိန္ေရာက္မွသာ လာၿပီး စားစရာလာပို႔တယ္.. သူဒီလိုမေနနိုင္ဘူး .. အျပင္ထြက္ခ်င္တယ္..
သူ႔ေရွ႕က ပန္းကန္ေတြကိုတြန္းလိုက္ၿပီး ဆိုဖာေပၚမွာ တံုးခနဲ႔လွဲခ်ပစ္လိုက္တယ္။ သူတအားစိတ္ညစ္တယ္..
ငိုခ်င္တယ္ ...ခုလိုမ်ိဳးအေျခအေနမွာ သူ႔ရဲ႕ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္.. သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္...
ခ်စ္ရတဲ့လူေတြဆီက အားေပးနွစ္သိမ့္မႈကိုသူလိုခ်င္တယ္ ... အခုလိုလူမသိသူမသိတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူမေနခ်င္ဘူး ...
သူဆိုဖာမွာမ်က္နွာအပ္ၿပီး ငိုပစ္လိုက္တယ္... Daddy ကိုလြမ္းတယ္ .. Mammy ကိုလြမ္းတယ္ .. ဒီေနရာႀကီးကေနထြက္သြာခ်င္တယ္ ...
"ငါေျပာေနတယ္ ... မင္းအေၾကာမတင္းနဲ႔"
"___"
"မင္ ငါ့စကားနားမေထာင္ဘူးလား!"
"___"
"ေတာက္! ဒီဟာေလး ငါလုပ္ရင္ေသေတာ့မယ္ ... ထစမ္း!"
ေအာ္သံႀကီးနဲ႔အတူ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္လံုးေလးက ခ်က္ခ်င္ အာနဲ႔ဆြဲထူခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ လန္႔သြားရတယ္ ...
သူစိတ္တိုသြားၿပီး မညႇာမတာလုပ္ေနတဲ့ လူကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး ....
"ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ... "
"စားစရာရွိတာစား ... ၿပီးရင္ေရခ်ိဳးရမယ္"
"မခ်ိဳးဘူး ... လံုးဝမခ်ိဳးဘူး"
"မင္းညစ္ပက္လွခ်ည္းလားY... ထစမ္း ... ေရသြားခ်ိဳး ... ၿပီးရင္ ညစာစားရမယ္"
