Ormandaki Ruhlar

KORKULARLA YÜZLEŞMEK

Arabada çaresizce düşünüyordu Hector.Kan kaybetmeye başlamıştı.Bacağına baktı.Başka kimsenin başına gelmesini istemiyordu.Bu yüzden arkaya döndü ve "Gidin çocuklar!"dedi.Zena "Asla!"diye bağırdı.Hector"Bu arabada durursak hepimiz öleceğiz.Dışarıda yanınızda olursam sizi yavaşlatırım.Gidin haydi!"diye bağırdı.Arabada uzun bir sessizlik oldu.Samuel"Hadi ama adamım güneş doğduğunda hepimiz buradan kurtulacağız."dedi."Bu ormanda güneş doğmayacak dostum."diye cevap verdi Hector.Saati gösterdi.12:37 yi gösteriyordu.Zaman bu ormanda durmuştu. Hector"Hepimiz korkularımızla yüzleşmeliyiz.Ben zaten kan kaybından..."gerisini getiremedi.Zena"Eğer sen burada öleceksen ben de burada öleceğim."dedi ağlamaklı gözlerle.Samuel"Hey çocuklar!Bakın kimsenin burada kalması mantıklı değil.Hepimiz gidiyoruz!"dedi.Olivia"Bence de bir arada olursak kimseye bir şey olmaz.Yeter ki bu arabanın içinde kalmayalım.Burada açık hedefiz."diyerek Samuel'i destekledi.Calvin"Katılıyorum. Hector bizimle gelirsen kurtulmak için bir şansın olur."dedi.Daha sonra alabildikleri tüm erzakları çantalarına doldurdular.Calvin ve Samuel Hector'a yürümesinde yardımcı oluyordu.Zena ve Olivia önden gidiyorlardı.Gece karanlıkta hiçbir şey görünmüyordu.Zena yıldızlara baktı.Hiçbir yanıp sönme,hareketlilik yoktu.Ama kutup yıldızının hangisi olduğunu bildikleri için o yöne yürüyorlardı.Çünkü ormana kuzeyden girmişlerdi.Kimseden çıt çıkmıyordu.Çok sessiz hareket ediyorlardı.Bir tek Hector yürümekte zorlandığı için ara sıra inliyordu.Zena'nın bu inlemeleri duydukça içi parçalanıyordu.Yolda yürürken hiçbir gariplik yoktu.Ama ihtimalleri düşündükçe hepsinin korkusu artıyordu.Zena etrafta bir rutubet olduğunu farketti.Etrafı duman kaplamaya başladı.Samuel"Birbirinizden ayrılmayın!"dedi.Herkes durakladı.Zena bağırmaya başladı."Çocuklaaar!"sesleri gittikçe uzaklaşıyordu.Sis dağılmaya başladı.Zena ormanın ortasında ağaçların gökyüzünü kapladığı bir yerdeydi.Arkadaşlarını kaybetmişti.Nerede olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu.Ses çıkarmaktan da kaçınıyordu.Bu yüzden bağıramamıştı.Yürümeye devam etti.Şimdi en büyük korkusuyla yüzleşmekteydi.Ormanda yalnızdı.Etrafta canlılığa dair hiçbir ses,belirti,koku yoktu.Aksine çürümüş et kokusu vardı.Zena bu kokuyu alır almaz koşmaya başladı.Biliyordu ki bu ormanda bu kokuyu aldığı her zaman başına bir şey gelmişti.Nefesi daralmaya başladı ama koşuyordu.Damarlarından geçen kanı hissedebiliyordu.Adrenalin dolmuştu vücudu.Koşmaya devam etti.Aniden karşısına bir siluet çıktı.Bu kadar adrenaline dayanamayıp korkudan bayıldı.
Uyandığında bir kanepede yatıyordu.Başını kaldırdı.Duvardaki saate baktı.Sabaha karşı 4:08 di.Biraz daha gözü açılıp etrafa baktığında o lanetli köşkte olduğunu farketti.